Wrzesień 2016

Infliksimab

Infliksimab – jest przeciwciałem monoklonalnym, które działa przeciwko czynnikowi martwicy nowotworu alfa TNF-a i stosuje się go w leczeniu chorób autoimmunologicznych. Infliksymab został zatwierdzony przez US Food and Drug Administration (FDA) jako lek w leczeniu choroby Leśniowskiego i Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, łuszczycy, łuszczycowego zapalenia stawów, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa i reumatoidalnego zapalenia stawów. Lek nie może być podawany doustnie, ponieważ układ trawienny niszczy cześć aktywną leku.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Infliksymab działa przez wiązanie się z TNF-a. TNF-α jest „posłańcem” chemicznym cytokiny i kluczowym elementem reakcji autoimmunologicznej. W reumatoidalnym zapaleniu stawów, infliksimab wydaje się działać poprzez zapobieganie oddziaływaniu TNF-a i blokowanie jego wiązaniu do receptora w komórce.

Infliksymab jest sztucznym przeciwciałem. Pierwotnie opracowano go u myszy.

Zastosowania medyczne

Choroba Leśniowskiego-Crohna

Trzy fenotypy lub rodzaje chorób, są obecne wyróżniane w chorobie Crohna : choroba strukturalna (powoduje zwężenie jelita), choroba przenikająca (powoduje przetoki lub nienormalne połączenia jelit) i choroba zapalenia (które powoduje gwałtowne zapalenie).

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego

Infliksymabu jest lekiem wykorzystywanym w osiągnięciu remisji i jej utrzymaniu w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Łuszczycowe zapalenie stawów

W łuszczycowym zapaleniu stawów inhibitory TNF, takie jak infliksymab poprawiają objawów. Kilka terapii z niewielką skuteczność zostało przeprowadzonych na chorych z łuszczycą paznokci. Na podstawie badań wyniki sugerują,że infliksymab, etanercept i adalimumab mają potencjał, aby zmniejszyć objawy umiarkowanego do poważnego stanu u pacjentów z osiowym PSA i u tych pacjentów, u których stwierdzono niewystarczającą odpowiedź na NLPZ (poziom 1a, klasa A). Wyniki sugerują, że infliksymab jest skuteczny w leczeniu zapalenie palców w przebiegu PSA.

Inne

Lek został zatwierdzony do leczenia zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, łuszczycowego zapalenie stawów, łuszczycy, reumatoidalnego zapalenie stawów. Infliksymab wykorzystywany jest również w leczeniu choroby Behceta.

Infliksymab jest najczęściej stosowany jako czynnik biologiczny w leczeniu nawrotowego zapalenia wielochrząstkowego. Połowa pacjentów notowała korzyści z leczenia tym lekiem, ale u kilku innych pacjentów wystąpiły infekcje, które w niektórych przypadkach prowadziły do zgonu.

Działania niepożądane

Infliksymab posiada negatywne skutki uboczne, niektóre zagrażają życiu, sa one wspólne dla wszystkich leków w klasie leków immunosupresyjnych TNF (obejmuje również etanercept ( Enbrel ) i adalimumab ( Humira )). Niektóre z najbardziej dotkliwych objawów ubocznych są to:

poważne infekcje
reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B
reaktywacji gruźlicy
śmiertelny chłoniak wątroby (zwykle tylko w połączeniu z 6-merkaptopuryną)
toczeń polekowy
demielinizacja ośrodkowego układu nerwowego
łuszczyca i zmiany skórne
nowe przypadki bielactwa

Opisywano przypadki leukopenii, neutropenii, trombocytopenii i pancytopenii (niektóre śmiertelne) po zastosowaniu infliksymabu. Istnieje zwiększone ryzyko zachorowania na chłoniaka i inne nowotwory związane z zastosowaniem infliksimabu i innych blokerów czynnika martwicy nowotworu u dzieci i młodzieży.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Leczenie podtrzymujące zmniejsza prawdopodobieństwo rozwoju przeciwciał wobec infliksymabu, które powodują zmniejszenie skuteczności leku. Wykazano, iż leczenie skojarzone z metotreksatem zmniejsza tworzenie się tych przeciwciał u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Terapia skojarzona z innymi lekami immunosupresyjnymi zmniejsza prawdopodobieństwo powstania tych przeciwciał w chorobie Leśniowskiego-Crohna.

Infliksymab badano w monoterapii (bez towarzyszących leków immunosupresyjnych, takich jak metotreksat i azatiopryna), w łuszczycy, łuszczycowym zapaleniu stawów i zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa. Jednoczesne stosowanie metotreksatu w innych stanach chorobowych może przyczynić się do zmniejszenia odpowiedzi immunologicznej organizmu na infliksymab i zwiększyć jego czas działania i skuteczność.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Metotreksat

Metotreksat – jest lekiem tłumiącym system immunologiczny. Jest używany w leczeniu raka, chorób autoimmunologicznych, ciąży pozamacicznej. Typy raków w których jest wykorzystywany obejmują raka sutka, białaczkę, raka płuc, chłoniaka i kostniakomięsaka. Rodzaje chorób autoimmunologicznych które leczy się z wykorzystaniem tego leku to: łuszczyca, reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenia jelita grubego. Można ją podawać doustnie lub poprzez wstrzyknięcie.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Najczęstsze działania niepożądane to nudności, uczucie zmęczenia, gorączka, zwiększone ryzyko infekcji, niski poziom białych krwinek. Inne działania niepożądane mogą obejmować choroby wątroby, choroby płuc, chłoniaka i ciężkie wysypki skórne. Ludzie długotrwale stosujący metotreksat powinni być regularnie badani pod kątem działań niepożądanych. Lek nie jest bezpieczny w czasie karmienia piersią. U osób z zaburzeniami czynności nerek konieczne mogą być niższe dawki leku. Lek działa poprzez blokowanie wykorzystania w kwasu foliowego w organizmie.

Zastosowania medyczne

Chemioterapia

Metotreksat pierwotnie opracowana był i nadal jest wykorzystywany w chemioterapii, samodzielnie lub w połączeniu z innymi środkami. Jest on skuteczny w leczeniu wielu nowotworów, w tym: piersi, głowy i szyi, białaczki, chłoniaka, raka płuc, mięsaka kości, pęcherza, oraz nowotworów trofoblastycznych.

Zaburzenia autoimmunologiczne

Jest on stosowany jako modyfikator leczenia niektórych chorób autoimmunologicznych, w tym reumatoidalnego zapalenia stawów, młodzieńczego zapalenie skórno-mięśniowego, łuszczycy, łuszczycowego zapalenie stawów, tocznia, sarkoidozy, egzemy i wielu innych. Chociaż pierwotnie stosowany był jako lek w chemioterapii (przy wysokich dawkach), w niskich dawkach metotreksat, jest ogólnie bezpiecznym i dobrze tolerowanym lekiem w leczeniu pewnych chorób autoimmunologicznych.

Ze względu na jego skuteczność, niskie dawki metotreksatu są obecnie terapią pierwszego rzutu w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów. Mimo, że metotreksat jest wykorzystywany w leczeniu chorób autoimmunologicznych w niższych dawkach niż te w przypadku raka, efekty uboczne, takich jak utrata włosów, nudności, bóle głowy i przebarwienia skóry są nadal powszechne. Zastosowanie metotreksatu wraz z NLPZ jest bezpieczne, jeśli jest odpowiednio monitorowanie.

Niestety nie każdy reaguje na leczenie metotreksatem, ale wiele badań i opinii wykazało, że większość osób przyjmujących metotreksat przez okres do jednego roku notowało mniejszy ból, funkcjonowało lepiej, chorzy byli mniej opuchnięci a stawy były mniej tkliwe. Promienie rentgenowskie wykazuje również, że postęp choroba zwalnia lub zatrzymuje się u wielu osób przyjmujących metotreksat, a całkowite zatrzymanie choroby występuje u około 30% pacjentów otrzymujących lek.

U osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów leczonych metotreksatem stwierdzono niższe ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych takich jak zawały serca czy udary. Lek jest również stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Aborcja

Metotreksat powoduje poronienie i jest powszechnie stosowany w celu zakończenia ciąży w jej wczesnych etapach, zazwyczaj w połączeniu z mizoprostolem. Jest on również stosowany w leczeniu ciąży pozamacicznej, pod warunkiem, że nie pękł jajowód.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują: uszkodzenie wątroby, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, niski poziom białych krwinek a tym samym skłonność do infekcji, nudności, bóle brzucha, zmęczenie, gorączkę, zawroty głowy, ostre zapalenie płuc, rzadziej zwłóknienie płuc i niewydolność nerek. Metotreksat jest teratogenny (szkodliwy dla płodu), a więc nie należy stosować leku w okresie ciąży.

Innym mało zrozumiałym działaniem mającym możliwe poważne działania niepożądane metotreksatu jest neurologiczne uszkodzenie mózgu i utrata pamięci.

Interakcje leków

Penicyliny mogą zmniejszyć wydalanie metotreksatu, zwiększając tym samym ryzyko toksyczności. Chociaż mogą być stosowane łącznie, wzmożony nadzór lekarski jests konieczny. Aminoglikozydy, neomycyna i paromomycyna zmniejsza wchłanianie metotreksatu.

Probenecyd hamuje wydzielanie metotreksat, co zwiększa ryzyko toksyczności. Podobnie retinoidy i trimetoprim, które znane są z dobrej współpracy z metotreksatem.

Inne środki immunosupresyjne, takie jak cyklosporyna mogą nasilać hematologiczne efekty metotreksatu, a więc mogą prowadzić do toksyczności. Stwierdzono, że NLPZ mogą powodować śmiertelne interakcje z metotreksatem w wielu przypadkach.

Podtlenek azotu wzmacniania toksyczność hematologiczną metotreksatu i jest to fakt dobrze udokumentowany.

Inhibitory pompy protonowej, takie jak omeprazol i leki przeciwdrgawkowe jak walproinian powodują wzrost stężenia metotreksatu, podobnie jak środki nefrotoksyczne, takie jak cisplatyna, cholestyramina i dantrolen.

Kofeina może antagonizować działanie metotreksatu w reumatoidalnym zapaleniu stawów przez antagonizowanie receptorów adenozynowych.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Azatiopryna

Azatiopryna – lek znany również jako Imuran, jest lekiem immunosupresyjnym stosowanym po przeszczepieniu narządów i w chorobach autoimmunologicznych i należy do klasy chemicznej analogów purynowych. Lek zsyntetyzowano początkowo jako lek na raka ale od 1957 jest powszechnie stosowane jako lek immunosupresyjny.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Azatiopryna hamuje replikację DNA a także blokuje drogę syntezy puryny. Zatem bardzo silnie wpływa na proliferujące komórki, takie jak limfocyty T i limfocyty B które są składnikiem układu immunologicznego.

Głównym działaniem niepożądanym azatiopryny jest supresja szpiku kostnego, która może stanowić zagrożenie dla życia, zwłaszcza u osób z genetycznym niedoborem enzymu tiopuryny S-metylotransferazy.

Azatiopryna jest wytwarzana przez licznych producentów pod różnymi nazwami handlowymi.

Zastosowania medyczne

Azatioprynę stosuje się samą lub w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi w celu uniknięcia odrzucenia organu po transplantacji oraz w leczeniu szereg chorób autoimmunologicznych, w tym reumatoidalnego zapalenia stawów, pęcherzycy, tocznia rumieniowatego układowego, choroby Behceta i innych form zapalenia naczyń, autoimmunologicznego zapalenia wątroby, atopowego zapalenia skóry, miastenii, zapalenia rdzenia i nerwu wzrokowego. Jest również ważnym lekiem w trakcie terapii chorób zapalnych jelit takich jak choroba Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz stwardnienie rozsiane.

Transplantacja

Azatioprynę stosuje się w zapobieganiu odrzucenia przeszczepu nerek lub wątroby, zwykle w połączeniu z innymi lekami oraz kortykosteroidami i innymi immunosupresantami oraz z lokalną radioterapią. Protokół podawania rozpoczyna się, w czasie przeszczepu lub w następny dzień po.

Reumatoidalne zapalenie stawów

Leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby (LMPCh), takie jak azatiopryna sa wykorzystywane u dorosłych w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz kortykosteroidy mogą być łączone z azatiopryną, ale ich połączenie z innymi LMPCh nie jest zalecane.

Choroba Leśniowskiego-Crohna

Azatiopryna jest stosowana w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej lub przewlekłej i aktywnej chorobą Crohna, w celu utrzymania remisji klinicznej (brak aktywności choroby) u pacjentów kortykosteroido zależnych. Początek działania jest powolny i może wymagać kilka miesięcy w celu osiągnięcia odpowiedzi klinicznej.

Leczenie azatiopryną wiąże się ze zwiększonym ryzykiem chłoniaka.

Inne

Azatiopryna jest czasami używane w ogólnoustrojowym toczniu rumieniowatym u pacjentów, którzy wymagają dawki podtrzymującej 15 mg lub wyższej wraz z prednizonem i u tych, którzy doświadczają nawracających form chorób zapalnych jelit.

Jest on stosowany jako adiuwant w doustnej terapii steroidowej pęcherzycy i miastenii.

Wykazano, jest bardzo skuteczny jako lek w leczeniu wyprysku i atopowego zapalenia skóry, chociaż nie jest powszechnie stosowany w tych przypadłościach.

Powszechnie stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego do pierwszej połowy lat 1990-tych. Obawy związane z podwyższonym ryzykiem choroby nowotworowej doprowadziły do zmniejszenia wykorzystania tego leku, ale mimo to nadal jest stosowany w leczeniu podtrzymującym u pacjentów.

Działania niepożądane

Nudności i wymioty są powszechnymi działaniami niepożądanymi, szczególnie na początku leczenia. Takie przypadki zauważa się gdy azatiopryna podawana jest po posiłkach lub przy dożylnym podaniu. Inne efekty uboczne to reakcje uczuleniowe, zawroty głowy, biegunka, zmęczenie i wysypki skórne.

Wypadanie włosów jest często obserwowane u pacjentów otrzymujących ten lek. Ponieważ azatiopryna hamuje aktywnośc szpiku kostnego, u pacjentów może rozwinąć się niedokrwistość i są bardziej podatni na zakażenia. Regularne monitorowanie morfologii jest zalecane podczas leczenia. Ostre zapalenie trzustki może również wystąpić, zwłaszcza u pacjentów z chorobą Crohna.

Przedawkowanie

Duże pojedyncze dawki są na ogół dobrze tolerowane; pacjent, który wziął 7,5 g azatiopryna (150 tabletek) na raz nie wykazał żadnych istotnych objawów oprócz wymiotów, nieznaczny spadek liczby białych krwinek i marginalna zmian parametrów czynnościowych wątroby. Główne objawy długotrwałego przedawkowania są to infekcje niejasnego pochodzenia, owrzodzenie jamy ustnej i spontaniczne krwawienie, z których wszystkie są następstwem supresji szpiku kostnego.

Interakcje

Inne analogi purynowe, takie jak allopurynol hamują oksydazę ksantynową, enzym rozkładający azatioprynę, co zwiększa toksyczność azatiopryny. Z drugiej strony wykazano, że niskie dawki allopurynolu bezpieczne poprawiają skuteczność azatiopryny, zwłaszcza w nieswoistych i zapalnych chorobach jelit. Lek nadal może prowadzić do obniżenia liczby limfocytów i wyższego wskaźnika infekcji, więc kombinacja tych dwóch leków wymaga starannego monitorowania.

Azatiopryna zmniejsza skutki leku przeciwzakrzepowego warfaryny leku zwiotczającego mięśnie, ale zwiększa działanie depolaryzujące. Może również wpływać na niacynę (witamina B3), w wyniku czego co najmniej jednym przypadku doszło do przypadku śmiertelnego w wyniku rdzeniastej aplazja. Istnieją również doniesienia, że powoduje gorsze wchłanianie witaminy B 12.

Ciąża i karmienie piersią

Azatiopryna może powodować wady wrodzone. Badanie populacyji w 2003 roku w Danii wykazało, że stosowanie azatiopryny spowodowało siedmiokrotnie częstsze nieprawidłowości płodu, a także 20-krotny wzrost poronień . Wad wrodzonych u dziecka, którego ojciec brał azatioprynę także notowano donoszono także.

Chociaż nie przeprowadzono odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań u ludzi, kiedy lek był podawany zwierzętom w dawkach równoważnych ludzkim obserwowano działanie rakotwórcze.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Merkaptopuryna

Merkaptopuryna – sprzedawana pod nazwą handlową Purinethol, jest lekiem immunosupresyjnym. Jest ona stosowana w leczeniu ostrej białaczki limfocytarnej, choroby Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Zastosowania medyczne

Jest stosowana w leczeniu ostrej białaczki limfocytarnej, choroby Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Efekty uboczne

Niektóre z działań niepożądanych stosowania merkaptopuryny to: biegunka, nudności, wymioty, utrata apetytu, zmęczenie, bóle brzucha / ból, osłabienie, wysypka skórna, ciemnienie skóry i wypadanie włosów. Działania niepożądane obejmują także owrzodzenia jamy ustnej, gorączkę, ból gardła, łagodne zasinienie lub krwawienie, czerwone plamy na skórze, zażółcenie skóry lub oczu, ciemny mocz i bolesne lub utrudnione oddawanie moczu.

Inne bardziej poważne skutki uboczne to czarne lub smoliste stolce (smołowate stolce), krwawe stolce, krew w moczu.

Objawy reakcji alergicznej na merkaptopurynę obejmują wysypkę, świąd, obrzęk, zawroty głowy, problemy z oddychaniem i zapalenie trzustki.

W niektórych przypadkach merkaptopuryna hamuje wytwarzanie komórek krwi , zarówno białych ciałek krwi i erytrocytów. Może być toksyczna dla szpiku kostnego. Kwartalne badanie morfologii krwi są niezbędne u osób przyjmujących merkaptopurynę. Ludzie powinni przerwać przyjmowanie leku, przynajmniej tymczasowo, podczas i rozważyć alternatywne leczenie, jeśli wystąpi niewyjaśniony i nienormalnie duży spadek liczby białych krwinek lub inne zaburzenie morfologii krwi.

Środki ostrożności

Merkaptopuryna może obniżać zdolność organizmu do zwalczania infekcji. Osoby biorące ten muszą uzyskać pozwolenie od lekarza, aby móc otrzymać szczepienia. Zaleca się również, aby unikać tych osób, które w ostatnim czasie otrzymywały doustne szczepionki polio.

Lek nie powinien być stosowany w okresie ciąży ponieważ dowody wskazują, że kobiety w ciąży przyjmujące ten lek wykazały siedmiokrotnie większą częstość występowania zaburzeń u płodu, a także 20-krotny wzrost poronień.

Interakcje leków

Allopurynol hamuje oksydazę ksantyny, enzym rozkładający merkaptopurynę. Chorzy przyjmujący allopurynol (ten lek często stosuje się w zapobieganiu skazy moczanowej), są narażeni na znacznie większe ryzyko toksyczności merkaptopuryną. W takim przypadku dawkę należy zmniejszyć lub przerwać stosowanie allopurinolu.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Budezonid

Budezonid – sprzedawany pod nazwą Pulmicort jest to steroidowy lek dostępny jako inhalator, pigułka i aerozol do nosa. Postacie wziewne są wykorzystywane w perspektywie leczenia astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Aerozol do nosa używany jest w leczeniu alergicznego nieżytu nosa i polipów nosa. Tabletki o opóźnionym uwalnianiu mogą być używane w leczeniu choroby zapalnej jelit w tym choroby Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i mikroskopowego zapalenie okrężnicy.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Najczęstsze działania niepożądane związane z postacią wziewna to – infekcje dróg oddechowych, kaszel i bóle głowy. Częste działania niepożądane związane ze stosowaniem pigułek to uczucie zmęczenia, wymioty i bóle stawów. Poważne działania niepożądane obejmują zwiększone ryzyko infekcji, zmniejszenie wytrzymałości kości i zaćmę.

Długotrwałe stosowanie tabletek może powodować niedoczynność nadnerczy. Zatrzymanie stosowania pigułek nagle może być niebezpieczne.

Budezonid opatentowano w 1973 roku i od tamtego czasu był wykorzystywany komercyjne jako lek na astma od 1981 roku. Jest on na liście Leków Podstawowych Światowej Organizacji Zdrowia, czyli najważniejszych leków potrzebnych w podstawowym systemie ochrony zdrowia.

Zastosowania medyczne

Astma

Budezonid jest stosowany w profilaktycznym leczeniu astmy w tym u pacjentów, którzy wymagają doustnego podawania kortykosteroidów i tych, którzy mogą korzystać z systemowego zmniejszania dawki.

Choroby zapalne jelit

Preparaty o opóźnionym uwalnianiu, mogą być skutecznym lekiem na łagodną do umiarkowanej aktywnej postaci choroby Crohna z udziałem jelita krętego i / lub okrężnicą wstępującą.

Budezonid pomaga w indukcji remisji u osób z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Alergiczny nieżyt nosa

Budezonid w sprayu do nosa stosuje się w leczeniu alergicznego nieżytu nosa .

Skutki uboczne

Budezonid może powodować:

podrażnienie lub pieczenie nosa
krwawienia lub owrzodzenia w nosie
zawroty głowy
rozstrój żołądka
kaszel
chrypkę
suchość w ustach
wysypkę
ból gardła
nieprzyjemny smak w ustach
zmiana śluzu

Następujące objawy powinny być zgłaszane lekarzowi natychmiast:

trudności w oddychaniu lub obrzęk twarzy
białe plamy w gardle, ustach, nosie
nieregularne miesiączki
ciężki trądzik
W rzadkich przypadkach, zmiany behawioralne (głównie u dzieci)

Przeciwwskazania

Budezonid przeciwwskazany jest jak podstawowy lek w leczenia stanu astmatycznego lub innego ostrego ataku astmy, gdzie wymagane są intensywne działania. Jest również przeciwwskazany u pacjentów, którzy wykazują nadwrażliwość na budezonid.

Mechanizm działania

kontroluje szybkość syntezy białka.
kontroluje migrację leukocytów i fibroblastów.
odwraca przepuszczalność naczyń włosowatych i lizosomalną stabilizację na poziomie komórkowym, w celu zapobiegania lub zwalczania zapalenia.
ma silne działanie glikokortykosteroidowe i słabą aktywność mineralokortykoidową.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Metyloprednizolon

Metyloprednizolon – jest syntetycznym glukokortykoidem lub lekiem kortykosteroidowym . Jest on sprzedawany w USA i Kanadzie pod markami Medrol i Solu-Medrol. Jest on również dostępny jako lek generyczny.

Jest to wariant prednizolonu metylowanego przy atomie węgla 6 pierścienia B.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Zastosowania medyczne

Jak większość kory steroidów, metyloprednizolon jest zwykle używany w leczeniu stanów zapalnych. Jednakże, glikokortykosteroidy mają szeroki zakres skutków ubocznych, włącznie ze zmianami metabolizmu i reakcjami immunologicznymi. Lista schorzeń, które może powodować metyloprednizolon jest jest dość długa i jest podobny do innych glikokortykosteroidów takich jak prednizolon.

Typowe zastosowanie obejmuje leczenie zapalenia stawów i krótkoterminowe leczenie zapalenia oskrzelowego lub ostre zapalenie oskrzeli z powodu różnych chorób układu oddechowego.

Jest on używany zarówno w leczeniu ostrych i okresowych stanów zapalnych w chorobach autoimmunologicznych, zwłaszcza w toczniu rumieniowatym układowym. Jest on również stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Metyloprednizolon jest również przewidziany wleczeniu niepenetracyjnych urazów rdzenia kręgowego. Wykazano, że dawka 30 mg / kg dożylnie (IV), a następnie w kroplówce IV 5,4 mg / kg / h przez 23 godzin poprawia odzyskiwanie odruchów czuciowych i ruchowych, gdy w ciągu ośmiu godzin od podania leku.

Metyloprednizolonu może być również korzystny w leczeniu pacjentów z zatrzymaniem krążenia.

Efekty uboczne

Długotrwałe stosowanie metyloprednizolonu, jak w przypadku wszystkich kortykosteroidów, może być związane z hiperglikemią, zmniejszoną odporność na zakażenia, obrzękiem twarzy, zwiększeniem masy ciała, zastoinową niewydolnością serca, retencją sodu i płynów w tkankach a co za tym idzie obrzękami, nadciśnieniem tętniczym, zwiększonym ciśnieniem oka, jaskrą, osteoporozą i psychozą, szczególnie kiedy jest stosowany w dużych dawkach.

Najpoważniejszym skutkiem ubocznym jest zaprzestanie naturalnej produkcji kortyzolu, który został zastąpiony metyloprednizolonem. Przerwanie podawania leku, może doprowadzić do stanu zwanego kryzys Addisona , który może być śmiertelny.

Chorzy podczas stosowania metyloprednizolonu powinni pilnie unikać ekspozycji na wirusy odry i ospy wietrznej,gdyż zakażenie może doprowadzić do potencjalnie śmiertelnego przebiegu wirusowego zakażenia. Każde przypadkowe narażenie na zakażenia wirusowe powinno być niezwłocznie zgłoszone lekarzowi.

Dodatkowo, podawanie żywych, atenuowanych szczepionek jest przeciwwskazane u osób przyjmujących leki immunosupresyjne oraz duże dawki metyloprednizolonu.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Hydrokortyzon

Hydrokortyzon – sprzedawany pod nazwą handlową Cortef. Zastosowanie obejmuje stany, takie jak niewydolność kory nadnerczy, wysokie ciśnienie krwi, zapalenie tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie skóry, astma. Jest lekiem z wyboru w niewydolności nadnerczy. Może być podawany doustnie lub przez wstrzyknięcie. Po długim okresie użytkowania, zatrzymanie podawania powinno odbywać się powoli.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Skutki uboczne mogą obejmować zmiany nastroju, zwiększone ryzyko infekcji i obrzęk. Długoterminowe stosowanie leku może powodować takie efekty uboczne jak osteoporoza, zaburzenia żołądkowe, fizyczne osłabienie, łatwe powstawanie siniaków i drożdżyca. Nie jest jasne, czy lek jest bezpieczny podczas ciąży. Działa jako środek przeciwzapalny i supresyjny układu odpornościowego .

Hydrokortyzon została odkryty w 1955 roku. Jest na liście Leków Podstawowych Światowej Organizacji Zdrowia, jest wśród najważniejszych leków potrzebnych w podstawowej ochronie zdrowia.

Farmakologia

Hydrokortyzon jest terminem farmaceutycznym w odniesieniu do kortyzolu używanego do podawania doustnego, iniekcji dożylnej, lub miejscowego stosowania. Jest on stosowany jako lek immunosupresyjny przez wstrzyknięcie w leczeniu poważnych reakcji alergicznych, takich jak anafilaksja i obrzęk naczynioruchowy, lub zamiast prednizolonu u pacjentów wymagających sterydowego leczenia, którzy nie mogą brać leków doustnie oraz w okresie okołooperacyjnym u pacjentów długotrwale leczonych steroidami aby zapobiegać chorobie Addisona . Może to być również wstrzykiwany w przebiegu zapalenie stawów, wynikającego z chorób takich jak dna moczanowa.

Może on być stosowany miejscowo w wysypkach alergicznych, egzemie, łuszczycy, świądzie oraz innych stanach zapalnych skóry. Miejscowe kremy i maści z zawartością hydrokortyzonu są dostępne w większości krajów bez recepty w dawkach od 0,05% do 2,5% (w zależności od lokalnych przepisów) oraz z większymi stężeniami dostępne jedynie na receptę.

Stopień wiązania z białkami

Większość kortyzolu w surowicy wiąże się z białkami, w tym z globuliną wiążącą kortykosteroidy (CBG) i albuminą surowicy. Wolny kortyzol przechodzi łatwo przez błony komórkowe, gdzie wiąże się on z wewnątrzkomórkowymi receptorami kortyzolu.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Prednizon

Prednizon – jest syntetycznym kortykosteroidem, który jest szczególnie skuteczny jako lek immunosupresyjny. Jest on stosowany w leczeniu niektórych chorób zapalnych (takich jak umiarkowane reakcje alergiczne), niektóre choroby autoimmunologiczne, oraz (w większych dawkach) niektóre rodzaje raka, ale ma znaczące niekorzystne skutki uboczne.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Zastosowania medyczne

Prednizon jest używany w dawki 5-60 mg / dzień w różnych chorobach w tym w leczeniu: astmy, chorób reumatycznych, alergicznych, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Crohna , niewydolności nadnerczy, hiperkalcemii z powodu raka, zapalenia tarczycy, zapalenia krtani, ciężkiej gruźlicy, pokrzywce (pokrzywka), lipidowym zapaleniu płuc, zapaleniu osierdzia, stwardnieniu rozsianym, zespole nerczycowym, aby złagodzić skutki półpaśca, toczniu, miastenii, chorobie Meniere’a , a jako część gólnej puli leków leczenia farmakologicznego, aby zapobiec odrzutowi organu po transplantacji organu.

Prednizon stosowanu jest również w leczeniu migreny, bólu głowy i bólu klastrowego głowy oraz ciężkiego owrzodzenia aftowego. Prednizon jest stosowany jako lek przeciwnowotworowy. Jest ważnym lekiem w leczeniu ostrej białaczki limfoblastycznej, nieziarniczego chłoniaka, chłoniaków nieziarniczych, szpiczaka mnogiego i innych nowotworów wrażliwych na hormony, w połączeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi.

Prednizon są również stosowane do leczenia reakcji Herxheimera powszechnej w terapii kiły. Prednizon jest także stosowany w celu opóźnienia pojawienia się objawów dystrofii mięśniowej Duchenna i zapalenia błony naczyniowej oka. Mechanizm opóźniania objawów jest nieznany.

Jest także czasem stosowany w leczeniu wrodzonego przerostu nadnerczy. Prednizon jest również stosowany w leczeniu sarkoidozy. Prednizon mogą być stosowany w leczeniu niewyrównanej niewydolności serca, zwłaszcza niewydolności serca.

Efekty uboczne

Krótkoterminowe skutki uboczne, jak w przypadku wszystkich glikokortykosteroidów, to wysoki poziom glukozy we krwi (szczególnie u pacjentów z cukrzycą lub z zastosowaniem innych leków, które zwiększają poziom glukozy we krwi, takich jak takrolimus) oraz zatrzymanie płynów.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Może również powodować depresję lub objawy depresji i lęku u niektórych osób.

Długoterminowe skutki uboczne to zespół Cushinga , zespół demencji steroidowej, przyrost masy ciała, osteoporoza, jaskra i zaćma, cukrzyca typu 2 oraz depresja po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu.

Poważne efekty uboczne

zwiększony poziom cukru we krwi u cukrzyków
trudności w kontrolowaniu emocji
trudności w utrzymaniu toku myślenia
przybranie na wadze
immunosupresja
silny obrzęk twarzy
depresja, mania , psychoza lub inne objawy psychiatryczne
nietypowe zmęczenie lub osłabienie
splątanie / niezdecydowanie
zaburzenia pamięci i uwagi (zespół otępienia steroidowego)
rozmazany obraz
ból brzucha
wrzód trawienny
bolesne biodra i ramiona
osteoporoza indukowana
rozstępy
martwica kości – tak samo jak jałowa martwica
bezsenność
ciężkie bóle stawów
zaćma lub jaskra
niepokój
czarny stolec
ból brzucha i wzdęcia
ciężki obrzęk
owrzodzenia jamy ustnej lub suchość w ustach
martwica jałowa
stłuszczenie wątroby

Mniej poważne efekty uboczne

nerwowość
trądzik
wysypka na skórze
apetyt
nadpobudliwość
zwiększone pragnienie
częste oddawanie moczu
biegunka
zmniejszona flora jelitowa
ból nóg / skurcze
wrażliwe zęby

Wycofanie

Wielkość i szybkość zmniejszania dawki kortykosteroidów powinna być ustalana na podstawie indywidualnych przypadków, z uwzględnieniem leczonego schorzenia oraz indywidualnych czynników takich jak prawdopodobieństwo nawrotu choroby i czasu trwania leczenia kortykosteroidami. Stopniowe wycofywanie kortykosteroidów należy rozważyć u tych, u których powrót choroby jest mało prawdopodobny oraz spełniają nastepujące cechy:

chory otrzymywał więcej niż 40 mg prednizolonu (lub równoważnik) na dobę przez okres dłuższy niż 1 tydzień
chory otrzymywał dawek w godzinach wieczornych;
chorego leczono dłużej niż 3 tygodnie
chory niedawno otrzymał powtarzające sie dawki leku
inne możliwe przyczyny, głównie niewydolność kory nadnerczy

Podawanie układowych kortykosteroidów można nagle zatrzymać u tych chorych, u których prawdopodobieństwo nawrotu choroby jest niskie.

Podczas wycofania kortykosteroidów, dawka może być zmniejszona szybko do dawek fizjologicznych (odpowiednik prednizolonu 7,5 mg na dobę), a następnie zmniejszana wolniej. Ocena choroby może być potrzebna podczas wycofywania leku w celu upewnienia sie, że nie występuje nawrót choroby.

Kortyzon

Kortyzon – jest to jeden z najważniejszych hormonów uwalnianych przez nadnercza w odpowiedzi na stres. Stosowany jest w leczeniu różnych chorób i może być podawany dożylnie, doustnie, dostawowo (do stawów) lub przezskórnie. Kortyzon hamuje działalność układu odpornościowego, tym samym zmniejsza stan zapalny i bólu oraz obrzęk w miejscu urazu.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Efekty i zastosowania

Kortyzon, glukokortykoid i adrenalina są głównymi hormonami uwalnianymi przez organizm w reakcji na stres. Podnoszą ciśnienie krwi i przygotowują ciało do walki lub ucieczki.

Kortyzon może być również zmniejszyć bólu i opuchliznę ścięgien lub torebki stawowej na przykład w połączeniu kolan, łokci i ramion.

Kortyzon mogą być również stosowane do celowego tłumienia odpowiedzi immunologicznej u osób z chorobami autoimmunologicznymi lub po transplantacji narządów w celu uniknięcia odrzucenia przeszczepu. Supresja układu odpornościowego może być istotna w leczeniu stanów zapalnych.

Kortyzon jest powszechną metodą leczenia ciężkiego bólu gardła, który występuje powszechnie w mononukleozie zakaźnej. Kortyzon nie zmniejsza czasu trwania zakażenia wirusowego, ale jest stosowany wyłącznie w celu zwiększenia komfortu pacjenta, kłopotów z połykaniem lub mową w wyniku mononukleozy zakaźnej.

Kortyzon jest również wykorzystywany przez dermatologów w łagodzeniu objawów egzemy i atopowego zapalenia skóry zatrzymania rozwoju sarkoidozy.

Efekty uboczne

Doustniy kortyzon ma wiele potencjalnych efektów ubocznych ogólnoustrojowych i może powodować: hiperglikemię, insulinooporność, cukrzycę, osteoporozę, lęk, depresję, brak miesiączki, zaćmę, zespół Cushinga i jaskrę.

Miejscowe działania niepożądane są rzadkie, ale mogą obejmować: ból, zakażenie, zmiany barwnikowe skóry, utratę tkanki tłuszczowej, oraz zerwanie ścięgna.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Produkcja

Kortyzon jest jednym z wielu produktów końcowych w procesie zwanym steroidogenezą. Proces ten rozpoczyna się od syntezy cholesterolu, który następnie przechodzi przez szereg modyfikacji w nadnerczu (nadnercza) będąc jednym z wielu hormonów steroidowych.

Jednym z produktów końcowy tego szlaku jest kortyzol . Kortyzolu może być uwalniany z gruczołu nadnerczowego, poprzez kaskadę przekazywania sygnału występnego.

Kortykoliberyna uwalniana z podwzgórze stymuluje receptory w przedniej części przysadki do uwalniania ACTH, który przesyła sygnał do kory nadnerczy. Tutaj wydzielają glikokortykosteroidy, zwłaszcza kortyzol. W tym gruczole z pomocą enzymu 11-beta-dehydrogenazy powstaje kortyzon.

Sulfasalazyna

Sulfasalazyna – sprzedawana pod nazwą handlową Azulfidine między innymi jest to lek który stosuje się w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów. Sulfasalazyna jest lekiem sulfonamidowym, pochodną mesalazyny.

Lek został opracowany w 1950 roku. Jest na liście Światowej Organizacji Zdrowia Leków Podstawowych.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Zastosowania medyczne

Sulfasalazyna jest stosowana w leczeniu chorób zapalnych jelit w tym wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego i chorobie Crohna. Jest ona również wskazana do stosowania w reumatoidalnym zapaleniu stawów i stosowana w innych typach zapalenia stawów (np łuszczycowe zapalenie stawów), w którym ma on korzystny efekt na całokształt leczenia. Jest często bardzo dobrze tolerowana w porównaniu z innymi DMARD.

W badaniach klinicznych w leczeniu przewlekłego alkoholizmu stwierdzono, że sulfasalazyna może odwrócić bliznowacenie związane z marskością wątroby. Badanie w Newcastle University odkryło, że lek może działać, na gojenie się marskiej wątroby. Komórki zwane miofibroblasty, które przyczyniają się do powstawania blizny w chorej wątroby, przyczyniają się również do wydzielania białek, które uniemożliwiają podział tkanki bliznowatej. Sulfasalazyna wydaje się opóźnić produkowanie tej wydzieliny.

Zwykle nie jest podawana dzieciom w wieku poniżej 2 lat.

Zastosowanie sulfasalazyny w nieswoistych zapaleniach jelit spadło głównie ze względu na fakt, że metabolit sulfapirydyna powoduje skutki uboczne, takie jak agranulocytoza i hipospermia . Jednakże innemu metabolitowi sulfasalazyny, 5-kwas aminosalicylowy (5-ASA), przypisuje się efekt leczniczy leku. W związku z tym 5-ASA i inne pochodne 5-ASA są obecnie zwykle preferowane i podawane oddzielnie (jak mesalazyna), mimo zwiększonych kosztów, ze względu na bardziej korzystny profil skutków ubocznych.

Sulfasalazyna również z powodzeniem stosowana jest w leczeniu przypadków idiopatycznej pokrzywki , którzy nie reagują na leki przeciwhistaminowe.

Efekty uboczne

Sulfasalazyna metabolizuje do sulfapirydyny. Stężenia powinno być kontrolowane raz na trzy miesiące, ale częściej na początku. Stężenia powyżej 50 ng / l są związane ze skutkami ubocznymi. W rzadkich przypadkach, sulfasalazyna może spowodować poważną depresję u młodych mężczyzn. Może również spowodować chwilową niepłodności. Odnotowano także małopłytkowość.

Sulfasalazyna hamuje syntezę dihydropteranu i może powodować niedokrwistość megaloblastycznaą.

Sulfasalazyna może spowodować niedokrwistość hemolityczną u osób z niedoborem G6PD.

Sulfasalazyna może powodować niestrawność, nudności, wymioty, utrate apetytu, bóle głowy, zawroty głowy lub uczucie zmęczenia. Skóra i mocz mogą stać się pomarańczowe, od czasu do czasu reakcji mogą pojawić sie reakcje alergiczne.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Mechanizm działania

Sulfasalazyna i jej metabolit 5-ASA są słabo absorbowane z jelita cienkiego. Uważa się, że główny mechanizm działania związku przejawia się wewnątrz jelita. Około jedna trzecia dawki sulfasalazyny wchłania się w jelicie cienkim. Pozostałe dwie trzecie przechodzi do jelita gruego, w którym jest ona rozkładana przez bakterie się do 5-ASA i SP. SP dobrze wchłania się z jelita grubego (szacowana biodostępność 60%); 5-ASA jest mniej wchłanialna (szacowany biodostępność 10% do 30%).

Jelita

Choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, są uważane za choroby zapalne jelit a powyższy lek przynosi ulgę jelitom. Odbywa się to za pomocą szeregu mechanizmów, takich jak zmniejszenie syntezy mediatorów zapalnych nazywanych eikozanoidy i zapalne cytokiny. Jednak w porównaniu z glukokortykoidami (lekami innej klasy stosowanymi w leczeniu chorób zapalnych jelit), sulfasalazyna jest tylko łagodnym środkiem immunosupresyjnym .