ogolna

Rola cynku we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego

Czy masz wystarczająco dużo cynku?

Cynk jest pierwiastkiem śladowym i niezbędnym mikroelementem dla ludzi. Niezbędnymi mikroelementami są witaminy i minerały, które są wymagane w niewielkich ilościach dla organizmu dla optymalnego zdrowia. Ponieważ organizm nie jest w stanie zsyntetyzować tych mikroelementów, niezbędnym źródłem jest pokarm.

W początkowym okresie trawienia jony cynku uwalniają się z pokarmu, a następnie są wchłaniane w jelicie cienkim. Około 70% cynku w krążeniu wiąże się z albuminą białka krwi. Wszelkie warunki, które zmieniają stężenie albumin, mają zatem drugorzędny wpływ na poziom cynku w organizmie. Niski poziom albuminy występuje w warunkach, w których organizm nie wchłania i nie trawi białka w prawidłowy sposób, takich jak choroba Leśniowskiego-Crohna lub celiakia , lub w chorobach, w których duże ilości białka są tracone z organizmu w wyniku biegunki. Wątroba syntetyzuje albuminę, więc każda postać zapalenia lub choroby wątroby może również negatywnie wpływać na poziom cynku.

Około połowa całego cynku wydalanego z organizmu występuje w przewodzie żołądkowo-jelitowym. Niektóre enzymy trzustkowe są bogate w cynk, w tym insulinę. Niektóre choroby i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak wrzodziejące zapalenie okrężnicy, choroba Leśniowskiego-Crohna i zespół krótkiego jelita, mogą zwiększać prawdopodobieństwo niedoboru cynku. Objawy wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna zwykle obejmują biegunkę i ból brzucha. Ponieważ zwiększona ruchliwość zmniejsza skuteczność trawienia i wchłaniania, ciężka biegunka może prowadzić do złego wchłaniania wszystkich składników odżywczych, w tym cynku. Próba uniknięcia objawów chorobowych związanych z jedzeniem może również wpłynąć na ilość żywności, którą konsumenci chcą konsumować, co dodatkowo zwiększa ryzyko wystąpienia braków.

Naukowcy odkryli, że zwierzęta z niedoborem cynku wymagają podawania 50% więcej pokarmu, aby uzyskać taki sam przyrost masy jak u zwierząt z odpowiednią ilością cynku. Sugerują, że ludzie mogą reagować na niedobór cynku w podobny sposób.

Jakie są funkcje cynk?

– wspomaga aktywność licznych enzymów
– jest niezbędny do funkcjonowania układu odpornościowego i gojenia się ran
– pomaga w syntezie DNA i rozwoju reprodukcyjnym
– bierze udział w czuciu smaku i węchu
– reguluje produkcję, przechowywanie i uwalnianie insuliny
– pomaga wytwarzać aktywną formę witaminy A
– pomaga w funkcjonowaniu tarczycy

Cynk w organizmie

Cynk obecny jest we wszystkich narządach, tkankach, płynach i wydzielinach w organizmie, ale większość cynku (83%) występuje w mięśniach szkieletowych i kościach. Gdy spożycie cynku jest niewystarczające, stały poziom utrzymuje się w mięśniach szkieletowych, skórze i sercu, podczas gdy poziom cynku w kościach, wątrobie i jądrach spada. Ponad 100 specyficznych enzymów wymaga obecności cynku do swojej prawidłowej funkcji Organizm nie jest w stanie przechowywać nadmiaru cynku, dlatego wymagane jest ciągłe przyjmowanie pokarmu.

Diagnostyka niedoboru

Trudno jest dokładnie zmierzyć poziom cynku osoby ze względu na rozkład pierwiastka w ciele. Przed postawieniem diagnozy lekarze biorą pod uwagę czynniki ryzyka (takie jak niewystarczające spożycie kalorii i obecność chorób przewodu pokarmowego), objawy niedoboru cynku oraz wyniki konkretnych badań laboratoryjnych (krew i / lub mocz) w celu określenia poziomu cynku . W zależności od ciężkości niedoboru, lekarz może zalecić suplementację cynku na poziomie wyższym niż zalecany podstawowy. Wszystkie osoby powinny skonsultować się ze swoim lekarzem przed przyjęciem jakichkolwiek nowych suplementów.

Objawy niedoboru cynku

utrata apetytu
zaburzona odporność
wypadanie włosów
opóźnione dojrzewanie płciowe
utrata masy ciała
opóźnione gojenie się ran
nieprawidłowe czucie smaku
umysłowy letarg
zaburzony wzrost i rozwój niemowląt, dzieci i młodzieży
zwiększona częstość występowania i częstość zakażeń w wieku dziecięcym, takich jak biegunka i zapalenie płuc, które mogą prowadzić do zwiększenia wskaźnika śmiertelności
zaburzenia ciąży

Źródła cynku

Dieta: Cynk występuje w różnych stężeniach w różnych produktach spożywczych. Produkty zwierzęce mają szczególnie wysokie stężenia, szczególnie w narządach i miąższu wołowiny, wieprzowiny, drobiu, ryb i skorupiaków (ostrygi zawierają więcej cynku na jedną porcję niż jakakolwiek inna żywność!), a mniejsze ilości możemy odnaleźć w jajach i produktach mlecznych. Fasola, orzechy i płatki śniadaniowe są innymi popularnymi źródłami cynku w diecie północnoamerykańskiej.

Suplementy: Cynk jest również dostępny jako suplement diety w postaci własnej lub jako składnik multiwitaminy. Różne postacie powszechnie występujące w suplementach obejmują glukonian cynku, siarczan cynku i octan cynku, które różnią się ilością cynku pierwiastkowego.

Produkty lecznicze: Cynk jest powszechnym składnikiem wielu dostępnych bez recepty produktów, w tym pastylek do ssania gardła, płynów i aerozoli do nosa.

Opcje leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Leki są jedną z wielu opcji pomagających w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Twój lekarz będzie próbował wdrożyć najlepszy z możliwych planów leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Plan leczenia prawdopodobnie ulegnie zmianie w miarę upływu czasu, w zależności od tego, czy twoja choroba będzie się pogarszała, czy też przez dłuższy czas będzie uśpiona w stan remisji.

Możliwości leczenia obejmują leczenie konwencjonalne, zmianę diety i leczenie chirurgiczne, jeśli jest to to konieczne.

Cele leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego to:

Leczenie ostrych ataków choroby
Wywoływanie remisji
Zwolnienie przebiegu choroby

Początkowo lekarz przepisze tobie zwykłe leki w celu leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Jeśli leczenie farmakologiczne zakończy się niepowodzeniem lub wystąpi nagły atak choroby, lekarz może zalecić operację usunięcia części jelita grubego lub całej tej części. W większości przypadków operacja wrzodziejącego zapalenia jelita grubego usuwa całą okrężnicę. Zwykle oznacza to również usunięcie częsci lub całości odbytnicy.

Terapia lekowa na wrzodziejące zapalenie jelita grubego

Większość leków przepisywanych do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego działa poprzez hamowanie stanu zapalnego w okrężnicy. Pozwala to wyleczyć wyściółkę okrężnicy i zmniejsza nasilenie objawów, takich jak biegunka i ból brzucha.

Zazwyczaj lekarz przepisuje co najmniej jeden z następujących leków:

Aminosalicylany – leki te są stosowane w leczeniu rzutów choroby i mogą pomóc w zapobieganiu przyszłym rzutom, gdy są brane jako leczenie podtrzymujące. Ponieważ działają one bezpośrednio w układzie pokarmowym, aminosalicylany mają stosunkowo małe ryzyko negatywnego wpływu na inne obszary ciała.

Kortykosteroidy – znane również po prostu jako sterydy, leki te są stosowane w leczeniu choroby w stanie aktywnym. Ze względu na większe ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, steroidy są zwykle zarezerwowane dla choroby o przebiegu umiarkowanym i ciężkim i nie powinny być przyjmowane przez dłuższy czas.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Leki immunosupresyjne – leki te działają bezpośrednio na układ odpornościowy, aby zmniejszyć stan zapalny. Służą one do leczenia schorzeń nowotworowych, a także zapobiegania przyszłym schorzeniom podczas leczenia podtrzymującego. Dla wielu osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego połączenie leków immunosupresyjnych działa lepiej niż jeden lek.

Inne leki, które lekarz może przepisać to:

Antybiotyki – jeśli masz gorączkę, lekarz może przepisać te leki, aby pomóc w zapobieganiu lub leczeniu infekcji w okrężnicy.

Leki przeciwbiegunkowe – ten rodzaj leku powinien być zwykle stosowany tylko w leczeniu ciężkiej biegunki, ponieważ zwiększa ryzyko rozwoju toksycznego zapalenia okrężnicy, czyli niebezpiecznego powikłania.

Leki przeciwbólowe – lekarz może zalecić stosowanie Tylenol’u (acetaminofen) w łagodnym bólu.

Unikaj stosowania ibuprofenu, naproksen i Voltaren diklofenaku, które mogą pogorszyć objawy wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

Suplementy żelaza – przyjmowanie dodatkowego żelaza może być konieczne w przypadku przewlekłego krwawienia z jelit.

Chirurgiczne leczenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego często można wyeliminować poprzez zabieg chirurgiczny, ale takiego leczenia nie należy stosować, jeśli nie jest to konieczne z medycznego punktu widzenia.

Około jedna czwarta do jednej trzeciej osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego w końcu stanie się kandydatami do przeprowadzenia operacji, zgodnie z Leśniowskiego i Colitis Foundation.

Operacja może być konieczna w następujących sytuacjach:

Choroba, która nie reaguje na terapię lekową
Poważne powikłania, takie jak toksyczne zapalenie okrężnicy, zerwana okrężnica lub rozległe krwawienie
Nieprawidłowe komórki lub dysplazja w okrężnicy, która powoduje wysokie ryzyko rozwoju raka okrężnicy

Podczas gdy możliwe jest usunięcie części jelita grubego, operacja wrzodziejącego zapalenia jelita grubego zwykle polega na usunięciu całej okrężnicy i odbytnicy.

Po usunięciu odbytnicy chirurg musi stworzyć alternatywny sposób odprowadzania odpadów z organizmu.

Na przykład proktokolektomia – usunięcie całej okrężnicy i odbytnicy – może wymagać ileostomię.W tej procedurze chirurg tworzy mały otwór w ścianie brzucha i przywiązuje koniec otworu do jelita cienkiego.

Odpady opuszczają ciało przez ten otwór i muszą być zebrane w torebce lub torbie.

W alternatywnym podejściu – zwanym zespoleniem krętniczym – chirurg może wytworzyć wewnętrzny woreczek z jelita krętego i połączyć go z odbytem. To pozwala normalnie przechodzić stolcowi przez odbyt na zewnątrz.

Usunięcie tylko części okrężnicy może być rozważone wtedy, gdy choroba ma ograniczony zasięg. Jednak w większości przypadków ta opcja nie jest wystarczająca, aby rozwiązać problemy wymagające operacji.

Metody naturalne leczenia

Wiele działań związanych ze zmianą stylu życia może pomóc w kontrolowaniu objawów wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i zmniejszenia stresu związanego z życiem z tą przewlekłą chorobą.

Jedz małe i częste posiłki. W porównaniu do spożywania trzech dużych posiłków każdego dnia, zmniejsza to prawdopodobieństwo dyskomfortu w jamie brzusznej po jedzeniu.

Probiotyki – te suplementy pomagają wzmocnić „dobre” bakterie, które normalnie występują w jelitach. W wielu przypadkach wykazano, że zmniejszają objawy wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Pokarmy, które naturalnie zawierają probiotyki, to jogurt z żywymi kulturami bakterii oraz sfermentowane produkty takie jak kiszona kapusta.

Kurkumina – jest składnikiem kurkumy stosowanej do przyprawiania, ten suplement ma działanie przeciwzapalne i może być pomocny w połączeniu z konwencjonalnymi lekami. Potrzeba więcej badań, aby udowodnić skuteczność tego związku w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Nasiona babki płesznika – ta postać nierozpuszczalnego błonnika, często sprzedawana jako środek przeczyszczający, pomaga w utrzymaniu remisji u niektórych osób. Ale nasiona te mogą być drażniące dla innych, szczególnie podczas zaostrzenia choroby.

Rozpuszczalny błonnik – taki jak siemię lniane i otręby owsiane, pomagają niektórym chorym, ale powodują zaparcia u innych.

Olej z ryb – te suplementy, które zawierają duże ilości kwasów tłuszczowych omega-3, które mogą pomóc niektórym chorym zmniejszyć objawy lub utrzymać remisję. Korzyści płynące ze stosowania oleju z ryb są jednak sporne i mogą zostać zniesione przez niektóre leki stosowane na wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

Anemia (niedokrwistość) – we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego

Niedokrwistość – występuje często u osób cierpiących na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, dotykając jednocześnie około 50% populacji chorych.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Przyczyny. Najczęstszą przyczyną jest niedobór żelaza spowodowany utratą krwi w jelitach, złym spożyciem żelaza i / lub zmniejszoną absorpcją śluzówki i komórkowym wykorzystaniem żelaza w wyniku wywołanego przez stan zapalny zwiększenia stężenia hepcydyny w surowicy, hormonu peptydowego wytwarzanego przez wątrobę. który reguluje transport żelaza.

Niedokrwistość chorób przewlekłych, w której szereg czynników zapalnych zmienia metabolizm żelaza, erytropoezę i przeżycie krwinek czerwonych, może wystąpić we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, tak jak w każdej przewlekłej chorobie zapalnej. Innymi przyczynami niedokrwistości w są zaburzenia wchłaniania witaminy B12 u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy mieli resekcję jelita krętego lub mają znaczne zajęcie jelita krętego i niedobór folianów.

Monitorowanie. Chociaż niedokrwistość może przebiegać bezobjawowo i często jest lekceważona przez lekarzy, powoduje ona zmęczenie i upośledza jakość życia oraz funkcje poznawcze, gdy jest poważna i zaawansowana, może powodować duszność i zmniejszyć tolerancję wysiłku. Pacjenci z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, szczególnie jeśli choroba jest aktywna, wymagają regularnych kontroli morfologii krwi i hematyny. Ponieważ stężenie ferrytyny w surowicy wzrasta w obecności stanu zapalnego, najprostszym wskaźnikiem niedoboru żelaza u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego jest nasycenie transferryną mniejsze niż 20%.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Leczenie. Żelazo należy początkowo zastąpić żelazem doustnym w niskiej dawce (nie więcej niż 100 mg żelaza pierwiastkowego na dobę), aby zminimalizować ryzyko skutków ubocznych ze strony jelit, które są zależne od dawki i obejmują bóle brzucha, zaparcia i biegunkę. U pacjentów z większą niedokrwistością (Hb <6,2 mmol / L [10 g / dL]) lub u tych (do 20%), którzy nie tolerują lub nie reagują na doustne żelazo, należy podać dożylnie żelazo (np. żelazową karboksymalulozę (Ferinject) ), żelazowy glukonian sodu (Ferrlecit), izomaltosid żelaza (Monofer), sacharozę żelazową (Venofer) lub kompleks dekstran wodorotlenku żelaza (Cosmofer).

Zapalenia stawów we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego

Objawy związane z zapaleniem stawów występują u 10% pacjentów z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Rodzaj zapalenia stawów jest związany z genotypem ludzkiego antygenu leukocytów (HLA). Artropatia związana z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego nie powinna być mylona z innymi bólami mięśniowo-szkieletowymi związanymi z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego i jego leczeniem, które obejmują bóle stawów związane z odstawieniem steroidów, bóle stawów wywołane przez azatioprynę i miopatię wywołaną steroidami.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Choroba stawowa obejmuje mniej niż pięć stawów; charakterystyczne jest to, że dotyka jednego dużego stawu, na przykład kolana, i najczęściej występuje u kobiet. Ataki zwykle zbiegają się z nawrotem zapalenia okrężnicy, czasami występuje równoczesny rumień guzowaty lub zapalenie tęczówki. Patogeneza może obejmować odkładanie się kompleksów immunologicznych pochodzących z jelit w dotkniętym stawie u osób predysponowanych genetycznie. Chociaż ataki zapalenia stawów mogą nadejść i przejść przez wiele lat, choroba nie jest ani postępowa, ani deformująca.

U większości osób objawy ze strony stawów ustępują w przypadku leczenia aktywnego zapalenia okrężnicy. Sulfasalazyna może być bardziej skuteczna w przypadku stawów niż inne aminosalicylany. Kwas acetylosalicylowy (ASA, kwas acetylosalicylowy) i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) mogą nasilać wrzodziejące zapalenie jelita grubego i dlatego należy ich unikać, jeśli to możliwe. Do alternatyw można zaliczyć paracetamol (acetaminofen) i aspirację z wkraplaniem steroidów.

Stawowa artropatia związana z wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego dotyczy więcej niż pięciu stawów, szczególnie małych stawów, takich jak śródręczno-paliczkowe, i często może być symetryczna. Objawy występują częściej u kobiet, są chroniczne i nie są wyraźnie związane z aktywnością związaną z choroba główną. Czasami może być błędnie zdiagnozowana jako reumatoidalne zapalenie stawów.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Podczas gdy około 95% pacjentów bez wrzodziejącego zapalenia jelita grubego ma gen HLA-B27 pozytywny, stan ten dotyczy tylko 50-80% osób z obiema chorobami. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa dotyczy około 5% pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i chorobą Leśniowskiego-Crohna i, podobnie jak enteropatyczne zapalenie stawów, prawdopodobnie jest to powiązanie immunologicze. Pacjent wykazuje objawy takie jak bóle pleców, sztywność, a w późniejszych stadiach choroby kifozę. Rozpoznanie potwierdza suę radiograficznie. Przebieg zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa jest niezależny od aktywności wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i może występować na wiele lat przed wystąpieniem choroby jelit.

Leczenie polega na energicznej fizjoterapii, podawaniu sulfasalazyny i jeśli są tolerowane podawaniu NLPZ. Zapalenie tkanki łącznej może być wczesnym objawem zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa lub może występować osobno. Charakteryzuje się niewielkim bólem pleców i sztywnością poranną, chociaż może być również bezobjawowe. W przeciwieństwie do mechanicznego bólu pleców, jest podstępne w początkach, występujący u młodszych ludzi.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Objawy ogólnoustrojowe wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Wiele ogólnoustrojowych powikłań wrzodziejącego zapalenia jelita grubego dotyka 6-50% pacjentów z tą chorobą. Choroba ma największy wpływ na wątrobę / drzewo żółciowe, stawy, skórę i oczy. Najczęściej objawy występują u pacjentów z zapaleniem okrężnicy, a niektóre u osób z aktywną chorobą.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

W niektórych przypadkach (zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zapalenie błony naczyniowej oka, artropatia) wydaje się, że istnieje związek genetyczny i / lub immunologiczny z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego: te powiązania są często nazywane objawami pozajelitowymi. Inne są powikłaniami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego; na przykład niedokrwistość i problemy metaboliczne (kamica żółciowa i kamienie moczowe).

Jelitowe powikłania wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Główne powikłania jelitowe wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (inne niż zwężenie, przetoki i tworzenie ropnia charakterystyczne dla choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego) to niedożywienie, zespół krótkiego jelita i rak.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Niedobór pokarmowy jest szczególnie częsty w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Przyczyny obejmują zmniejszenie spożycia pokarmu, złe wchłanianie u osób z rozległymi chorobami jelita cienkiego, zwiększoną utratę białka wraz z zapaleniem jelit i zwiększone zapotrzebowanie metaboliczne u chorych pacjentów, w tym kataboliczne działanie cytokin i innych mediatorów stanu zapalnego.

Osoby szczególnie zagrożone powinny być dokładnie monitorowane pod kątem dowodów niedożywienia, mierząc u nich co najmniej wagę, oraz badań krwi, takie jak liczba krwinek, albumina, kwas foliowy, witamina B12 (kobalamina), ferrytyna, wapń i magnez. Możliwości leczenia obejmują dodatkowe żywienie z odpowiednim zastąpieniem określonych niedoborów oraz żywienie dojelitowe i pozajelitowe.

Zespół krótkiego jelita rozwija się, gdy rozległa resekcja jelita prowadzi do nadmiernego złego wchłaniania płynów, elektrolitów i składników odżywczych. Najczęstszą przyczyną jest choroba Leśniowskiego-Crohna, ale może również wystąpić u pacjentów bez chorób jelita, na przykład w okluzji naczyń krezkowych, urazach i neoplazji.

Patogeneza. Czynniki wpływające na objawy obejmują zakres resekcji, obecność resztkowej choroby Leśniowskiego-Crohna i brak zastawki krętniczo-kątniczej, która normalnie spowalnia przejście treści jelita cienkiego i hamuje kolonizację dystalnego jelita cienkiego przez florę okrężnicy.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Ponadto ważne jest miejsce resekcji: ostateczna resekcja jelita krętego powoduje zaburzenia wchłaniania żółci i soli, niedobór witaminy B12, kamicę żółciową i hiperoksalurię, podczas gdy usunięcie okrężnicy z częścią jelita cienkiego powoduje ciężką biegunkę z powodu utraty pojemności absorpcyjnej.

Objawy. Pacjenci mają wodnistą biegunkę i coraz większą ilością płynów, elektrolitem i niedoborami żywieniowymi natychmiast po resekcji. Późniejsze powikłania to kamienie moczowe i kamienie żółciowe.

Badanie. Niedobory płynów, elektrolitów i substancji odżywczych, jakość stolca, zaburzenia wchłaniania żółci i soli, wchłanianie witaminy B12 i wydalanie szczawianu w moczu powinny być określone ilościowo. Złośliwe wchłanianie z żółcią, które wywołuje biegunkę występuje tylko wtedy, gdy okrężnica jest nadal obecna, można ten stan potwierdzić za pomocą skanowania SeHCAT; SeHCAT (koniugat tauryny kwasu 23- [75Se] -25-homocholowego) jest syntetyczną solą kwasu żółciowego, która emituje promieniowanie gamma. Po podaniu doustnym wchłania się w końcowym odcinku jelita krętego, a ilość zatrzymaną po 7 dniach można oszacować za pomocą skanowania całego ciała. Alternatywnie i taniej można testować próbę terapeutyczną z użyciem leku wiążącego sól żółciową, takiego jak kolestyramina (cholestyramina).

Leczenie. Na początku może być konieczne dożylne uzupełnienie płynów i elektrolitów oraz całkowite żywienie pozajelitowe. Karmienie dojelitowe należy rozpocząć wcześnie, aby ułatwić adaptację jelit, stosując bezolaktozowe roztwory izo-osmolarne. Niewielkie częste posiłki są wprowadzane później, a dieta niskotłuszczowa jest pomocna dla osób z wyraźnym zaburzeniem oddawania stolca. Należy unikać nadmiernego spożycia szczawianu, co pociąga za sobą unikanie pokarmów takich jak szpinak, buraki, truskawki, czekolada, kawa, herbata i napoje typu cola. Loperamid i fosforan kodeiny mogą polepszać jakość stolca poprzez spowolnienie transportu i zwiększenie wchłaniania śluzówkowego.

Dalsze opcje leczenia po rozległych resekcjach jelita cienkiego obejmują:
• suplementy diety zawierające kalorie z triglicerydami o średniej długości łańcucha (które są
bezpośrednio wchłaniane bez konieczności trawienia)
• inhibitory pompy protonowej (w celu zmniejszenia nadmiernego wydzielania w żołądku)
• oktreotyd (w celu zmniejszenia wydzielania soku żołądkowego, żółciowego i trzustkowego)
• antybiotyki (w przypadku przerostu flory jelita cienkiego)

Pacjenci z masywnymi resekcjami, którzy nie są w stanie poradzić sobie wyłącznie żywieniem za pomocą jamy ustnej, potrzebują skierowania do specjalistycznych ośrodków żywienia. Mogą wymagać regularnych pozajelitowych suplementów wapnia, magnezu, pierwiastków śladowych (szczególnie cynku), niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych i witamin lub całkowitego żywienia pozajelitowego podawanego w domu. Rzadko może być wymagane skierowanie do przeszczepu jelita cienkiego.

Leczenie zespołu krótkiego jelita

Leczenie wspomagające

• Początkowo płyny dożylne
• Następnie żywienie dojelitowe
• Małe częste posiłki o niskiej zawartości tłuszczu później
• Zminimalizowanie ilości szczawianów w diecie
• W razie potrzeby specjalne suplementy diety (wapń, magnez,
kwas foliowy, witaminy, pierwiastki śladowe [wł. cynk], niezbędne kwasy tłuszczowe)
• Loperamid, fosforan kodeiny

Szczególne środki w ciężkich przypadkach

• Suplementacja kalorii za pomocą triglicerydów o średniej długości łańcucha
• Hamowanie kwasu żołądkowego (np. omeprazol, 80 mg dwa razy na dobę)
• Oktreotyd
• Antybiotyki w przypadku przerostu jelita cienkiego
• Całkowite żywienie pozajelitowe w domu
• Przeszczep małego jelita (rzadko)

Rak jelita grubego. Pacjenci z przewlekłym rozległym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i zapaleniem okrężnicy typu Crohna mają zwiększone ryzyko raka jelita grubego; we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego ryzyko stanowi to łączne ryzyko 5-10% po 30 latach choroby. Do czynników zwiększających ryzyko raka jelita grubego w obu chorobach należą:

• przewlekłość choroby
• przewlekła stan zapalny błony śluzowej
• współistniejące pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych
• wywiad rodzinny w kierunku raka jelita grubego
• polip lub polipy gruczolakowate zlokalizowane w zapalnej błonie śluzowej
• brak stosowania leków aminosalicylowych i niedoborów kwasu foliowego.

Cechy kliniczne wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Początek wrzodziejącego zapalenia jelita grubego jest zwykle stopniowy, a jego natura to historia przewlekłych rzutów, z nawrotami i remisjami przez wiele lat. Między atakami pacjenci zwykle nie mają objawów. Cechy aktywnej choroby zależą od stopnia i aktywności choroby. Chociaż do oficjalnych badań epidemiologicznych i klinicznych zaproponowano różne klasyfikacje wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, rzadko są one stosowane w rutynowej praktyce klinicznej.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Główne cechy choroby opisano poniżej. Ostre, ciężkie wrzodziejące zapalenie jelita grubego występuje najczęściej u pacjentów z rozległym zajęciem jelita grubego i powoduje obfite częste biegunki (sześć lub więcej luźnych stolców dziennie) z krwią i śluzem, bólem brzucha, z bólem okolicy przyzębia, gorączką, złym samopoczuciem, anoreksją i utratą wagi.

W badaniu zewnętrznym pacjent jest chory, niedokrwisty, wyczerpany, odwodniony, z gorączką i tachykardii. U nielicznych (obecnie bardzo rzadkich) pacjentów, u których rozwinęło się ostre zajęcie okrężnicy (zwane wcześniej toksycznym megakolonem) i / lub perforacja, dalsze pogorszenie jest zwykle oczywiste, z nagłym pogorszeniem i objawami takimi jak ból brzucha, wzdęcia, gorączka, tachykardia, posocznica i wstrząs.

Umiarkowanie aktywne wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest zwykle lewostronne, powoduje krwawienie z odbytu i podrażnienie śluzówki, towarzyszy temu biegunka (mniej niż sześć luźnych stolców na dobę), pilność i bóle brzucha. Pacjenci mogą odczuwać złe samopoczucie, ale badanie jest zwykle prawidłowe. Aktywne zapalenie odbytu powoduje krwawienie z odbytu i wydzielanie śluzu, często z towarzyszącym świądem odbytu. Pacjenci mogą mieć biegunkę, ale często dobrze uformowane stolce.

Na jaki odcinek jelita wpływa wrzodziejące zapalenie jelita grubego

Wzór wrzodziejącego zapalenia jelita grubego w jelicie jest bardzo typowy. Choroba (prawie) zawsze wpływa na odbytnicę, a następnie rozciąga się na okrężnicę w różnym stopniu u każdego chorego. Innymi słowy, jeśli masz diagnozę lewostronnego zapalenia jelita grubego, nie jest prawdopodobne, że choroba stanie się bardziej rozległa w miarę upływu czasu lub z późniejszymi nawrotami.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Jednak u niektórych osób choroba może się z czasem pogłębiać. Wciąż nie jest jasne, jak często to się dzieje. Uważa się, że u około 1 na 10 pacjentów z zapaleniem odbytnicy rozwija się subtotalne zapalenie okrężnicy w ciągu 10 lat od rozpoznania.

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest trudniejsza do zaklasyfikowania niż wrzodziejące zapalenie jelita grubego, ponieważ jest bardziej zmienna w tym, na co wpływa i w jaki sposób. Została po raz pierwszy opisana i nazwana przez lekarza Burrilla Crohna, amerykańskiego gastroenterologa, w 1932 roku.

Choroba jest obecnie uznawana za obejmującą szeroką gamę objawów i wzorców zapalenia jelit. Typowe cechy choroby Leśniowskiego-Crohna mogą występować osobno lub łącznie. Choroba Leśniowskiego-Crohna może powodować problemy w dowolnej części jelita od wrzodów w jamie ustnej po ropnie wokół odbytu. Jest klasycznie ma charakter niejednolity, więc istnieją obszary zapalenia przeplatające się z normalnym jelitem.

Jednak u około połowy osób z chorobą Leśniowskiego-Crohna dotknięty obszar ogranicza się do ostatniego fragmentu jelita cienkiego i niektórych lub całego jelita grubego. Gdy choroba Leśniowskiego-Crohna wpływa tylko na jelito grube (zapalenie okrężnicy Crohna), czasami może być trudne odróżnienie tej choroby od wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

Choroba Leśniowskiego-Crohna może wpływać tylko na wewnętrzną wyściółkę (śluzówkę) jelit lub zapalenie może sięgać głębiej w ścianę jelita, powodując powstanie perforacji lub przetoki. Może to pozwolić na wyciek zawartości jelit poza jelita, powodując rozwój infekcji (ropni). Przetoka jest nieprawidłowym kanałem powodującym połączenie między dwiema powierzchniami, które nie są zwykle połączone, np. między światłem jelita a skórą.

Przetoki występują u około jednej trzeciej pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna w pewnym momencie ich życia. Najczęstszym miejscem rozwoju przetoki są okolice odbytu.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Kolejne powikłanie choroby Leśniowskiego-Crohna występuje, gdy światło jelita zwęża się, powodując blokady. Te zwężenia nazywa się zwężeniami chorobowymi. Rozwijają się one w wyniku gojenia i powstawania blizn w ścianie jelit po ustąpieniu zapalenia. Niektórzy ludzie są bardziej skłonni do zapalenia typu Crohna i powstają u nich owrzodzenia i krwawienie z błony śluzowej jelita, podczas gdy niektórzy są bardziej podatni na „penetrację” choroby, która powoduje ropnie, perforacje i tworzenie się przetok.

Inni chorzy wydają się być bardziej podatni inne objawy choroby. Niektórzy ludzie mają więcej niż jeden typ choroby Leśniowskiego-Crohna w tym samym czasie, a niektórzy z czasem zmieniają się z jednego typu na inny.

Chociaż choroby te różnią się na kilka sposobów, jak opisano w tym i następnym poście, zdarzają się sytuacje, w których może być bardzo trudno jednoznacznie postawić diagnozę. Może to być szczególnie trudne, gdy choroba jest nowo zdiagnozowana i na wczesnym etapie. Czasami, pomimo kilku badań i wielokrotnych zestawów biopsji, specjalista może ci powiedzieć, że nie jest pewien, czy masz zapalenie jelita grubego wywołane przez wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy chorobę Leśniowskiego-Crohna.

Jest to stan znany jako niesklasyfikowane zapalenie jelita grubego, choć czasami jest nazywane nieokreślonym zapaleniem jelita grubego. Zwykle w ciągu następnego roku lub dwóch diagnoza staje się wyraźniejsza. Na przykład wzorzec choroby może zmienić się bardziej na chorobę Leśniowskiego-Crohna, wpływając na inną część jelit lub rejon okołoodbytniczy. Alternatywnie, może pojawić się powikłanie częściej występujące we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego (np. pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych).

Chociaż niewiedza o dokładnej diagnozie może być frustrująca, o ile choroba jest pod kontrolą, nie ma żadnych wad braku właściwej klasyfikacji. Jeśli jednak choroba nie może być kontrolowana za pomocą leków i konieczna jest operacja, może pojawić się problem.

Dzieje się tak, ponieważ opcje chirurgiczne zależą od tego, czy podstawową diagnozą jest wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy choroba Leśniowskiego-Crohna. Jeśli diagnoza jest niejasna i konieczna jest operacja, chirurg i gastroenterolog zalecą przeprowadzenie subtelnej kolektomii. Pozostawia to w przyszłości opcję wykonania torebki lub zespolenia jelita krętego. Po zabiegu okrężnica jest dokładnie badana przez patologa. Przy tak dużym materiale badawczym często można postawić pewną diagnozę.

Jednak czasami nawet po zbadaniu całej okrężnicy pod mikroskopem nadal niemożliwe jest postawienie diagnozy w taki czy inny sposób. W tym przypadku choroba jest oznaczona jako nieokreślone zapalenie okrężnicy. Doświadczenie mówi nam, że osoby z tym schorzeniem mają tendencję do częstszego występowania problemów po operacji rekonstrukcyjnej niż osoby z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Podróże i wrzodziejące zapalenie jelita grubego

Jeśli masz wrzodziejące zapalenie okrężnicy lub chorobę Crohna (dwie główne formy zapalenia jelit lub IBD) możesz niepokoić się podróżami. Zmiana klimatu, wody i żywności może wpłynąć na czyjeś wnętrzności.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Mogą wybrać się na krótkie wczasy lub długie wakacje trwające kilka tygodni lub miesięcy. Dzięki starannemu planowaniu, podróżowanie do większości miejsc nie powinno stanowić problemu. Przed wyjazdem porozmawiaj z lekarzem na temat planu wycieczki. Dowiedz się co zrobić, jeśli objawy IBD pogorszą się podczas podróży. Ten arkusz informacyjny ma na celu odpowiedzieć na niektóre z pytań, które mogą wystąpić podczas planowania wakacji lub podróży służbowej. Obejmuje on również propozycje dla ludzi, którzy mają stomię lub przeszli operację.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Ubezpieczenie

Jeśli trzeba skorzystać z pomocy medycznej podczas pobytu za granicą, istnieje wiele krajów, w których trzeba za to zapłacić. Dobrym pomysłem jest więc zorganizowanie ubezpieczenia podróżnego w celu pokrycia kosztów opieki zdrowotnej.

Zwykle warto jest wspomnieć o IBD firmie ubezpieczeniowej. Jeśli nie poinformuje się o tym odpowiedniej organizacji, może się okazać, że ubezpieczenie jest nieważne. Może się okazać, że niektóre firmy ubezpieczeniowe nie obejmują istniejącego stanu, takiego jak IBD. Czasami trzeba potwierdzić, że nie podróżuje się wbrew zaleceniom lekarza. Trudniej jest uzyskać ubezpieczenie, jeśli przebyta została niedawno operacja, jeśli chory został przyjęty do szpitala w ciągu ostatniego roku lub czeka na wyniki testów.

Warto spojrzeć do naszego arkusza informacyjnego: Ubezpieczenia a IBD, w którym widnieje lista firm ubezpieczeniowych. Jest on dostępny na naszej stronie internetowej lub na naszej linii informacyjnej.

Jeśli nie zachoruje się podczas podróży i chce się roszczenie na ubezpieczenie, trzeba zachować paragony za wszystko, m.in za przejazdy taksówką do szpitala.

Szczepienia

Mogą być konieczne lub zalecane podczas podróży do niektórych krajów. Skonsultuj się z lekarzem, czy powinieneś mieć szczepienie. Niektóre szczepienia muszą być wykonane dwa lub trzy miesiące przed podróżą, więc warto dowiedzieć się o tym kilka miesięcy wcześniej. For W celu uzyskania więcej informacji można skontaktować się z biurem podróży.

Podczas pakowania należy pamiętać, aby zabrać ze sobą świadectwo szczepień, ponieważ niektóre kraje będą sprawdzić te dokumenty w urzędzie celnym i mogą odmówić wjazdu ludziom, którzy nie mają odpowiedniego szczepienia. Jeśli zażywasz niektóre leki na IBD, może się okazać, że nie możesz mieć niektórych szczepień. Dzieje się tak, ponieważ niektóre z leków przepisywanych na IBD mogą osłabiać układ odpornościowy.

Te leki obejmują steroidy, leki immunosupresyjne (takie jak azatiopryna, 6-merkaptopuryna i metotreksat) oraz środki biologiczne (takie jak infliksimab i adalimumab). Jeśli zażywasz którykolwiek z tych leków, unikaj żywych szczepionek, w tym na żółtą gorączkę. Podczas podróżowania warto mieć zwolnienie lekarskie – pismo od lekarza stwierdzające, dlaczego nie można mieć szczepienia. Jednak nawet z takim listem można mieć problemy z wjazdem do niektórych krajów.

Ponadto, jeśli podróżuje się do kraju, gdzie istnieje ryzyko żółtej gorączki, a nie ma się szczepień, urzędnicy imigracyjni mają prawo do poddania osoby kwarantannie. Więcej informacji na temat państw, w których występuje ryzyko żółtej febry, szukaj na stronie Światowej Organizacji Zdrowia. Jeśli przestało się przyjmować leki immunosupresyjne można być w stanie przyjąć żywą szczepionkę po odczekaniu 3 miesięcy. Jeśli niedawno miałeś żywą szczepionkę i masz zamiar rozpocząć terapię lekami immunosupresyjnymi, zaleca się odczekać co najmniej 3 tygodnie przed rozpoczęciem leczenia. Standardowe szczepionki, np. na zapalenie wątroby typu A lub B oraz szczepionki inaktywowane, np. na polio i dur brzuszny są uważane za bezpieczne, ale mogą nie być tak skuteczne, gdy bierze się leki immunosupresyjne. Porozmawiaj o tym ze swoim lekarzem.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Malaria

Podczas podróżowania do krajów, gdzie występuje ryzyko malarii, zaleca się branie leków przeciw malarii. Większość tabletek powinna być zażywana tydzień lub więcej przed podróżą i kontynuowana przez cztery tygodnie po powrocie. Jak przy stosowaniu każdego leku, mogą wystąpić skutki uboczne, co może mieć wpływ na IBD.

Mogą wystąpić również szkodliwe interakcje między niektórymi przeciwmalarycznymi lekami, a niektórymi lekami immunosupresyjnymi na IBD. Omów ze swoim lekarzem, które tabletki przeciw malarii są odpowiednie dla Ciebie.

Zapobieganie ukąszeniom komarów jest tak samo ważne, jak przyjmowanie leków. Komary gryzą zwłaszcza pomiędzy zmierzchem a świtem, chociaż w niektórych krajach mogą gryźć w ciągu całego dnia, warto więc rozważyć ochronę całodniową. Możesz chronić się poprzez noszenie lekkich, kolorowych, luźnych ubrań zakrywających ręce i nogi oraz stosowanie środków odstraszających komary. Krem do opalania może nie być skuteczny, jeśli stosuje się środek odstraszający owady, więc, gdy trzeba użyć obu kremów, w pierwszej kolejności należy zastosować krem do opalania. Więcej informacji można znaleźć na stronie Centrum Zdrowia.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Dokumentacja medyczna

Podczas podróży warto mieć przy sobie pewne dokumenty i informacje medyczne. Przykłady obejmują:

• List od lekarza rodzinnego lub konsultanta, potwierdzający, że można podróżować.

• Podsumowanie medyczne stanu pacjenta, historii choroby i wszelkich alergii. Porozmawiaj z lekarzem o tym przed wyjazdem. Być może zechcesz otrzymać podsumowanie medyczne przetłumaczone na język docelowego kraju, zwłaszcza, jeśli angielski nie jest powszechnie rozumiany w tym kraju.

• Lista leków, w tym nazwy rodzajowe leków oraz kopie recepty.

• Lista kluczowych słów i fraz na temat swojej choroby

• Jedna z kart „Nie mogę czekać” w języku docelowego kraju. Dzwoniąc na naszą infolinię można uzyskać więcej informacji na ten temat

• Kontakt do swojego lekarza, w tym numer telefonu oraz adres email – jako środek ostrożności.

• Jeśli to możliwe, nazwisko i dane kontaktowe lekarza, którego chcesz odwiedzić w razie problemów. Możesz znaleźć szczegółowe informacje dotyczące pracowników służby zdrowia na stronie internetowej

• Jeśli jesteś na sterydach, warto mieć kartę steroid czy bransoletkę „MedicAlert „. Możesz otrzymać taką kartę lub bransoletkę w każdej aptece. Zobacz: inne organizacje, w celu uzyskania dalszych informacji.

• Jeśli jesteś na ścisłej diecie, zabierz ze sobą karty żywieniowe w różnych językach.

Leki

Jeśli to możliwe, staraj się zabrać tyle leków, by wystarczyło podczas całej podróży, a także w przypadku opóźnienia, aby upewnić się, że ich nie zabraknie. Jeśli lek musi być przechowywany w lodówce, można go przechowywać w małej torbie chłodzącej lub w portfelu chłodzącym „Frio”. Gdy wyjeżdża się na dłuższy okres czasu, może być konieczne uzyskanie nowych zapasów leku. Staraj się zaplanować to. Wykonaj pełną listę swoich leków, a następnie skontaktuj się z odpowiednią firmą farmaceutyczną aby się dowiedzieć, czy Twoje leki są łatwo dostępne w krajach, które zamierzasz odwiedzić. Jeśli lek nie jest dostępny tam dokąd jedziesz, można poprosić lekarza o receptę prywatną.

Możesz zabrać ze sobą wszystkie leki, których używasz, takie jak środki przeciwbiegunkowe (np Imodium, Lomotil), przeciwskurczowe (np Buscopan, Colofac) saszetki nawadniające (np Dioralyte, Electrolate , Rehidrat) oraz leki przeciwbólowe (np paracetamol). Jednak środki przeciwbiegunkowe nie są zalecane przy nagłym pogorszeniu IBD. Podróżując za granicę należy zachować leki w oryginalnym opakowaniu wraz z ulotką informacyjną, aby w razie czego przedstawić to w urzędzie celnym.

Może być również konieczne pokazanie listu od lekarza rodzinnego. Przechowywanie leków w bagażu podręcznym podczas lotu samolotem jest szczególnie polecane, ponieważ bagaż może zaginąć. Jeśli w bagażu podręcznym masz więcej niż 100 ml leku, ze względu na ograniczenia bagaży trzeba będzie pokazać list od lekarza stwierdzający potrzeby medyczne. Warto skontaktować się z linią lotniczą przed wylotem, w celu dowiedzenia się, czy istnieją inne ograniczenia, które mogą wpłynąć na podróżowanie z lekami. Będzie to szczególnie konieczne, jeśli trzeba wziąć strzykawki do bagażu podręcznego.

Można rozważyć zakup pojemnika podróżnego, którego można się pozbyć po przylocie na miejsce. Można następnie zgłosić się do lokalnego centrum medycznego i pokazać tam list od swojego lekarza lub konsultanta. Jeśli jest to krótka podróż, możesz zabrać strzykawki w pojemniku na ostre przedmioty. Niektóre kraje wprowadziły ograniczenia na wniesienie leków na własny użytek. Można skontaktować się z ambasadą odwiedzanego kraju, aby uzyskać więcej informacji na ten temat.

Wiele leków przepisywanych specjalnie przy IBD nie jest szczególnie kontrolowanych. Jednak niektóre osoby z IBD mogą przyjmować inne leki, takie jak kodeina i morfina, gdzie oba zawierają narkotyki. Jeśli nie jesteś pewien, czy konieczne jest uzyskanie licencji, skontaktuj się z organizacją antynarkotykową. Pozwolenia osobowe są wydawane tylko wtedy, jeśli opuszczasz kraj na 3 miesiące lub dłużej. Wniosek trzeba złożyć co najmniej 10 dni wcześniej, aby upewnić się, że wszystko będzie załatwione przed wyjazdem. Jeśli podróżujesz w różnych strefach czasowych możesz mieć obawy co do czasu przyjmowania swojego leku. Porozmawiaj o tym ze swoim lekarzem.

Żywienie do jelitowe

Jeśli jesteś na żywieniu do jelitowym (płynna dieta) może się okazać, że bardziej przydatne będą produkty w proszku zamiast ciecze. Są łatwiejsze do przenoszenia i zajmują mniej miejsca w bagażu. Jednak trzeba będzie uzyskać zgodę na zamianę produktów płynnych na te w postaci proszku. Decydując się na produkty w proszku upewnij się, że woda jest wystarczająco wysokiej jakości lub używaj wody butelkowanej.

Transport

Można podróżować na wakacjach samochodem, autobusem, pociągiem, promem lub samolotem. Niezależnie od tego czym się podróżuje, mogą wystąpić problemy. Jeśli podróżujesz samochodem, sprawdź lokalizacje dostępnych toalet przy planowaniu trasy. Można je często znaleźć w takich miejscach jak centra informacyjne, supermarkety i restauracje fast food, a także na stacjach benzynowych. Można także pobrać aplikację map dostępnych toalet w danym kraju. Można dostać klucz do brytyjskich toalet dla niepełnosprawnych.

Klucz do toalet dla osób niepełnosprawnych w Niemczech i kilku innych krajach europejskich można kupić od CBF Darmstadt. Szczegółowe informacje na temat obu tych organizacji znajdziesz poniżej. Podczas podróży autobusem, pociągiem czy samolotem sprawdź, czy jest dostępna toaleta na pokładzie, a jeśli to możliwe, zarezerwuj miejsce blisko niej. Podczas lotu samolotem, zazwyczaj można wstępnie zorganizować wymagane posiłki dla jakichkolwiek szczególnych wymagań żywieniowych, takich jak nabiał lub jedzenie o niskiej zawartości tłuszczu.

W kabinie może być bardzo suche powietrze, należy więc pić dużo wody i unikać alkoholu i kofeiny, aby zapobiec odwodnieniu. Jeśli lot ma być długi, warto wcześniej rozważyć podjęcie środków przeciwbiegunkowych. Nie są jednak zalecane, jeśli występuje nagłe pogorszenie IBD.

Podróżowanie ze stomią

Jeśli masz ileostomię lub kolostomię możesz szczególne niepokoić się przed podróżą. Jednak dzięki starannemu planowaniu, stomia nie powinna powstrzymać Cię przed wyjazdem. Prawdopodobnie będziesz zmuszony zmienić dietę. Będziesz musiał wziąć więcej zapasów niż myślisz – niektórzy ludzie sugerują brać dwa razy tyle co zwykle. Można sprawdzić, czy dostawca oferuje usługi zagraniczne. Jeśli podróżujesz samolotem, biorąc swoje zapasy do bagażu podręcznego upewnisz się, że w razie zaginięcia bagażu wszystko będziesz mieć przy sobie.

W celu uzyskania szczegółowych informacji na temat podróżowania ze stomią można skontaktować się z IA lub związkiem kolostomii. W przypadku podróży za granicę, zarówno związek kolostomii, IA, jak i inne niektóre firmy, dostarczają Certyfikaty turystyczne wyjaśniające podstawowe potrzeby w wielu różnych językach. Może to być szczególnie przydatne podczas odprawy na lotnisku lub przechodzenia przez służby ochrony lotniska.

Podróżowanie po zabiegu

Po jakiejkolwiek operacji, lekarze zazwyczaj zalecają odwlekanie każdej podróży, dopóki chory nie będzie w stanie chodzić i wygodnie siedzieć podczas trwania podróży. Ludzie odzyskują zdrowie indywidualnie w różnym tempie. Może to nastąpić po 3-4 tygodniach, ale może trwać dłużej lub krócej, w zależności od rodzaju zabiegu i ogólnego stanu pacjenta.

Jeśli wykonana została chirurgia jamy brzusznej, a pacjent zamierza prowadzić, może zostać poproszony o odczekanie okresu kilku miesięcy. Ubezpieczenie samochodu nie działa, dopóki kierowca nie będzie w pełni sił. Jeśli podróżujesz samolotem, może na Ciebie mieć wpływ sprężone powietrze w kabinie, które powiększa ilość gazów w organizmie. Po ostatnim zabiegu, może to spowodować ból i rozciągnąć ranę. Zgodnie z radą brytyjskiego Urzędu Lotnictwa Cywilnego, wiele linii lotniczych ogranicza podróże lotnicze na okres do 10 dni po zabiegu, w zależności od rodzaju zabiegu.

Niektóre urządzenia stomijne mają filtr powietrza, który zapobiega kłopotliwym zapachom, które mogą wystąpić podczas lotu. Jeśli nie ma się stomii, warto skontaktować się z firmą, aby sprawdzić, czy jest ona dostępna na miejscu. Jesteś również narażony na zwiększone ryzyko zakrzepicy żył głębokich po zabiegu. Zobacz następny rozdział w celu uzyskania dalszych informacji na ten temat.

Unikanie zakrzepicy żył głębokich (DVT)

DVT lub skrzepy krwi mogą stanowić zagrożenie dla każdego, kto długo siedzi podczas podróży. Najczęściej zakrzepy krwi powodują długie loty trwające ponad 4 godziny lub długie podróże samochodem, autobusem lub pociągiem. Ludzie z IBD mają zwiększone ryzyko powstawania zakrzepów krwi. Jeszcze większe zagrożenie występuje po niedawno przebytej operacji. Można zmniejszyć to ryzyko w trakcie podróży przez:

• Noszenie luźnej, wygodnej odzieży

• Picie dużo płynów, ale unikanie napojów alkoholowych i napojów zawierających kofeinę przed podróżą • Unikanie palenia

• Regularne obracanie kostek i zginanie kolan

• Wykonywanie regularnych głębokich oddechów

• Spacer w regularnych odstępach wokół kabiny samolotu lub podczas postoju

• Noszenie skarpet / pończoch. Możesz powiedzieć swojemu lekarzowi o ryzyku wystąpienia zakrzepicy żył głębokich i spytać, czy należy nosić pończochy uciskowe lub brać leki przeciwkrzepliwe.

Awaryjny zestaw podróżny

Zawsze warto mieć przy sobie zestaw podróżny zawierający potrzebne do czyszczenia przedmioty, w przypadku gdy masz wypadek. Taki zestaw może zawierać:

• Pieluchy, spodnie, bezalkoholowe, mokre chusteczki, worki na odpady sanitarne, rękawiczki

• Małe lusterko

• kilka ubrań na zmianę

• Aerozol neutralizujący w celu zamaskowania zapachu

• Jeśli pacjent ma skłonność do odparzeń, to krem, taki jak cynk i olej rycynowy

• Papier toaletowy – jeśli podróżujesz samolotem zestaw może być zapakowany w bagażu podręcznym. Jeśli masz spray neutralizujący w aerozolu, należy sprawdzić u przewoźnika, czy możesz go wnieść na pokład.

Nocleg

Należy się upewnić, że rezerwowane przez Ciebie zakwaterowanie posiada dostęp do łazienki. Biuro podróży powinno wiedzieć, czy warto skontaktować się z hotelem i poprosić o pisemne potwierdzenie. Niektórzy ludzie martwią się, że z dala od domu sobie nie poradzą. Dla bezpieczeństwa i komfortu można wziąć ręcznik i umieścić go pod tobą w łóżku lub zażądać pokrycia materaca. Można także wcześniej ustalić, czy jest łatwy dostęp do pralni. Jeśli trzeba zrobić pranie ręczne, warto mieć przy sobie składany wieszak oraz środki piorące.

Biegunka podczas podróży

Biegunka jest definiowana jako trzy lub więcej luźnych stolców w ciągu 24 godzin, którym często towarzyszą inne objawy, takie jak gorączka i wymioty. Jest to zwykle spowodowane przez bakterie, pasożyty i wirusy w skażonej żywności i wodzie. Każdy wyjazd za granicę jest ryzykiem zachorowania na biegunkę, zwłaszcza w krajach mniej rozwiniętych. Mając IBD trzeba być szczególnie ostrożnym podczas higieny żywności oraz wyboru jedzenia i picia.

Następujące wskazówki mogą pomóc zmniejszyć ryzyko biegunki rozwijającej się u turystów:

• przed jedzeniem myj ręce wodą z mydłem i wysusz powietrzem lub czystym ręcznikiem. Miej zapas antybakteryjnych chusteczek jednorazowego użytku

• Obieraj wszystkie owoce i skorupki jaj samodzielnie. Obejmuje to zwłaszcza pomidory.

• Unikaj żywności od ulicznych sprzedawców i z kiosków oraz jakiejkolwiek innej żywności, która mogłaby mieć kontakt z muchami.

• Unikaj niepasteryzowanych produktów mlecznych.

• Unikaj surowych warzyw i żywności, które mogą być niedogotowane

• Unikaj skorupiaków, ponieważ mogą one być zanieczyszczone.

• Pij wodę mineralną lub przegotowaną. Należy pamiętać, że na dużych wysokościach wodę gotuje się dłużej. Sterylizujące tabletki to alternatywny sposób oczyszczania wody. Zabijają większość bakterii.

• Użyj mineralnej albo sterylizowanej wody do czyszczenia zębów, a także podczas przygotowywania posiłków.

• Unikaj lodu w napojach, chyba że masz pewność, że jest wykonany z czystej wody.

• Unikaj połykania wody podczas pływania.

Do poprawy biegunki może się przyczynić spożywanie mdłego jedzenie, takiego jak banany, tosty, zwykły gotowany ryż, zupy, kurczak i ziemniaki. Unikaj produktów zawierających mleko, nawet kilka dni po minięciu biegunki. Powinno to pomóc Ci poczuć się lepiej. Podczas podróży można wziąć anty-biegunkowe leki, aby powstrzymać objawy. Nie jest to jednak zalecane, jeśli masz nagłe pogorszenie IBD.

Krwawa biegunka może być spowodowana przez nagłe pogorszenie IBD lub zakażenie bakteryjne, które wymaga leczenia antybiotykami. Przy takiej infekcji, lekarze zwykle zalecają kurację antybiotykową cyprofloksacyną przez co najmniej pięć dni. Jeśli występuje podejrzenie amebiazy (zakażenie pasożytnicze) może być przepisywany metronidazol (Flagyl). Porozmawiaj z lekarzem, jeśli czujesz, że możesz być zagrożony biegunką podróżną. Sprawdź, co należy zrobić, gdy gorączka lub inne objawy związane z IBD wystąpią gdy będziesz daleko. Aby uzyskać więcej wskazówek na temat radzenia sobie z biegunką, zobacz nasz arkusz informacyjny: Biegunka i zaparcia.

Odwodnienie

Podczas upałów lub po biegunce trzeba zadbać o to, by się nie odwodnić. Objawy odwodnienia to pragnienie, suchość w ustach, bóle głowy, ciemne zabarwienie moczu oraz zmęczenie. Pomaga unikanie forsownych ćwiczeń podczas najgorętszych godzin i picie dużej ilości płynów bezalkoholowych (co najmniej 8-10 razy dziennie). Więcej informacji o tym, jak uniknąć i leczyć odwodnienie, podano w artykule: odwodnienie.

Ekspozycja na słońce

Choć ważne jest, aby każdy chronił się przed działaniem słońca, należy podjąć jeszcze większe środki ostrożności, jeśli jesteś na immunosupresyjnej terapii lekowej IBD. Do takich leków należą: azatiopryna, metotreksat i merkaptopuryna, z których każdy będzie czynił skórę bardziej wrażliwą na uszkodzenia słoneczne i może zwiększać ryzyko zachorowania na raka skóry. Należy użyć wysokiej ochrony przeciwsłonecznej o współczynniku ochrony SPF 30 lub wyższym.

Diagnostyka wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Wyniki tych badań mogą pomóc w zapewnieniu, że podano prawidłową diagnozę. Ponieważ procedury szpitalne mogą się różnić, ten artykuł zawiera tylko ogólne wskazówki do testów i badań. W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat testów, należy skonsultować się z lekarzem lub specjalistycznym zespołem IBD.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Powinni oni być gotowi do pomocy w razie jakichkolwiek pytań lub wątpliwości. Szpital lub klinika posiada także własne arkusze informacyjne dotyczące konkretnych testów i procedur.

Jakie badania będą konieczne?

Prawdopodobnie potrzebne będą tylko niektóre testy wymienione w niniejszym arkuszu informacyjnym. Jednakże będzie konieczne powtarzanie niektórych badań od czasu do czasu lub wykonanie dodatkowych badań.

Wielu chorych po 4 miesiącach we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Badania krwi

Istnieje kilka badań krwi, które są wykorzystywane w celu potwierdzenia diagnozy IBD lub monitorowania skutków IBD. Próbki krwi są zwykle pobrane z żyły ramienia, przy użyciu igły przymocowanej do strzykawki lub pojemnika zbiorczego. Do niektórych specjalistycznych badań trzeba pościć (unikać jedzenia) przez całą noc lub na kilka godzin przed pobraniem próbki. Lekarz lub pielęgniarka poinformuje, jeśli będzie to konieczne. Niektóre badania krwi stosowane najczęściej w IBD są opisane poniżej:

• FBC – mierzy poziom trzech głównych typów komórek krwi (krwinek czerwonych, krwinek białych, płytek krwi). Liczba białych ciałek krwi może wskazywać na wystąpienie jakichkolwiek stanów zapalnych lub infekcji w organizmie. Wzrost liczby płytek krwi (małe komórki biorące udział w procesie krzepnięcia krwi) może być również objawem zapalenia. Poprzez pomiar poziomu hemoglobiny (cząsteczki w krwinkach czerwonych, które przenoszą tlen w organizmie) można wykryć anemię.

Niektóre z leków podawanych przy IBD, takie jak azatiopryna i merkaptopuryna, mogą mieć wpływ na szpik kostny i redukcję poziomu czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi. Ludzie zażywający te leki są zwykle poddawani regularnym badaniom FBC, które pomagają monitorować ich poziom krwinek.

• Znacznik stanów zapalnych – może zwiększać poziom niektórych rodzajów białek w krwi. Testy składników krwi, np. białka C-reaktywnego (CRP) i OB (ESR) mogą być wykorzystywane do wykrywania stanów zapalnych, poprzez mierzenie poziomu tych białek.

• Próby wątrobowe – mogą pomóc sprawdzić, czy wątroba pracuje prawidłowo. Mogą być również stosowane do diagnozowania niektórych rzadkich powikłań wątroby, takich jak IBD czy pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych. LFT mierzy poziom określonej grupy białek i enzymów, występujących we krwi. LFT zwykle bada także białko zwane albuminą, występujące w surowicy. Niski poziom tego białka może być oznaką stanu zapalnego. Niektóre leki stosowane przy IBD, na przykład azatiopryna, metotreksat i niektóre leki 5ASA (takie jak mesalazyna), mogą mieć wpływ na wątrobę.

• Badanie mocznika i elektrolitów – mierzą poziom mocznika, kreatyniny i elektrolitów (sole rozpuszczone, takie jak sód i potas) we krwi. Zazwyczaj są one przeprowadzane w celu oceny pracy nerek. Test ten może być również stosowany do sprawdzenia odwodnienia (efekt ostrej biegunki). Regularne badania są często zalecane dla ludzi cierpiących na IBD.

• Badanie ferrytyny – niedobór żelaza jest jedną z głównych przyczyn niedokrwistości i częstym powikłaniem IBD. Objawy anemii to zmęczenie, bóle głowy i duszność. FBC lub pełna morfologia krwi (jak opisano wcześniej) jest jednym ze sposobów wykrywania niedoboru żelaza. Lekarze mogą również sprawdzić poziom ferrytyny lub wysycenia transferyny. Ferrytyna jest białkiem we krwi, który ma tendencję do zwiększania swojej ilości wraz ze stanem zapalnym, dzięki czemu może być stosowany jako marker stanu zapalnego. Przechowuje on również żelazo, dlatego niski poziom ferrytyny jest zazwyczaj dobrym wskaźnikiem niskiego poziomu żelaza. Transferyna jest innym białkiem krwi, wiążącym się z żelazem. Test nasycenia transferyny pokazuje jak wiele żelaza jest przenoszone z transferyną w organizmie. Niski odczyt wysycenia transferyny jest kolejnym objawem niedoboru żelaza.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

• Badanie witaminy B12 i kwasu foliowego – Te ważne witaminy współpracują w celu utworzenia zdrowych krwinek czerwonych. Witamina B12 jest absorbowana do strumienia krwi z jelita krętego (końcowej części jelita cienkiego, tuż przed okrężnicą). Jeżeli jelito kręte ma stan zapalny, jest uszkodzone lub zostało usunięte chirurgicznie, organizm może nie być w stanie wchłonąć wystarczającej ilości witaminy B12, w którym to przypadku może być ona podana dożylnie. Niski poziom kwasu foliowego może być spowodowany złym odżywianiem lub złym wchłanianiem w jelicie cienkim. Niektóre leki na IBD, takie jak metotreksat i sulfasalazyna, mogą mieć również wpływ stężenie kwasu foliowego.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Inne badania krwi pomocne w IBD obejmują:

• Badanie na obecność wapnia i fosforanów. Oba te minerały są ważne dla kości. Poziom witaminy D może być również mierzony w przypadku podejrzenia utraty masy kostnej.

• Sprawdzenie magnezu. Magnez jest potrzebny dla zdrowych mięśni i kości. Biegunka może spowodować niski poziom magnezu, więc aby to sprawdzić, może być konieczne badanie krwi.

• Badanie mikroelementów, takich jak cynk, selen, chrom występujących zwykle w małych ilościach we krwi zdrowych ludzi. Testy te są zalecane po karmieniu dożylnym lub długotrwałym leczeniu żywieniowym.

• Badanie TPMT – Ten test może pomóc przewidzieć, kto jest bardziej narażony na skutki uboczne leków na bazie tiopuryny, takich jak azatiopryna lub merkaptopuryna. Jednak nie można zidentyfikować każdego, kto jest zagrożony

• Badania przesiewowe. Przed rozpoczęciem zażywania określonych leków immunosupresyjnych lub anty-TNF, takich jak infliksymab lub adalimumab, konieczne może być badanie pod kątem chorób zakaźnych, takich jak zapalenie wątroby typu B lub C, gruźlica, HIV czy ospa wietrzna.

Badania kału

Takie próbki mogą być badane w celu sprawdzenia, czy choroba rzeczywiście jest spowodowana przez zakażenie. Tego typu badania nazywa się badaniem mikroskopowym kału. Testy można przeprowadzić w poszukiwaniu bakterii, takich jak Salmonella, Campylobacter i Clostridium.

Jeśli pacjent niedawno odbył podróż za granicę, mogą być konieczne dodatkowe badania. Testy kału mogą być również wykorzystywane do wykrywania zwiększonego poziomu specyficznych białek w stolcu, które mogą być oznaką aktywnego stanu zapalnego. Lekarze coraz częściej korzystają z tego typu badania, aby wstępnie rozpoznać IBD i monitorować chorobę oraz postęp niektórych zabiegów.

Endoskopia

To ogólna nazwa dla testów, które pozwalają specjaliście, lekarzowi lub pielęgniarce patrzeć bezpośrednio do wnętrza układu pokarmowego za pomocą endoskopu. Istnieje kilka różnych typów endoskopu, w zależności od badanej części ciała. Na ogół, endoskop jest długi, zazwyczaj bardzo cienki i ma kształt elastycznej rury ze światłem i kamerą dołączoną do końca. Endoskop może być włożony przez usta, aby spojrzeć na górną część układu pokarmowego albo przez odbyt, by obejrzeć okrężnicę i odbytnicę.

Kamera przekazuje obraz do ekranu na zewnątrz ciała i pozwala uzyskać czysty wgląd w części jelita, które są badane. Endoskopista może również wykonać biopsję za pomocą endoskopu. Polega na wyskrobaniu komórek z błony śluzowej jelit, które mogą być następnie badane pod mikroskopem w celu uzyskania więcej informacji. Lekarz przekaże szczegółowe instrukcje, jak przygotować się do endoskopii, a także powinien być w stanie odpowiedzieć na wszelkie pytania. Główne rodzaje endoskopii są następujące:

• Endoskopia żołądkowo-jelitowa lub gastroskopia – Ten typ endoskopii stosuje się w celu zbadania górnej części układu pokarmowego – przełyku, żołądka i dwunastnicy (pierwszej części jelita cienkiego). Metoda ta może być pomocna, aby wykluczyć chorobę Crohna podczas diagnozowania UC.

Endoskop stosowany do tego typu badania jest zwykle znany jako gastroskop. Delikatnie wprowadza się go przez usta w dół przełyku, do żołądka i pierwszej części jelita cienkiego. Patrz rysunek na następnej stronie.

Żołądek musi być pusty, aby można było uzyskać jasny obraz, więc użytkownik zostanie poproszony, aby nie jeść nic przez co najmniej 6 godzin przed zabiegiem. Niektórzy lekarze mogą rozpylać środek miejscowo znieczulający na tylnej części gardła albo dać pastylkę do ssania. Może być również oferowany środek uspokajający, a dzieci poniżej 16 roku życia mogą wymagać znieczulenia ogólnego. Jeśli masz sedację, znajdź kogoś, kto zabierze cię do domu po endoskopii, nie należy także prowadzić przez 24 godzin po sedacji.

• Kolonoskopia jest endoskopią jelita grubego. Kolonoskopie są często wykorzystywane do oceny stopnia i nasilenia UC i choroby Crohna jelita grubego. Regularne kolonoskopie mogą być również zalecane w kierunku dysplazji (nieprawidłowych zmian komórkowych, które mogą być wczesnym objawem raka jelita grubego) u osób z wieloletnim i rozległym UC lub chorobą Crohna. Aby uzyskać więcej informacji na temat raka jelita grubego, zobacz naszą ulotkę: Rak jelita i IBD.

To bardzo wąska i elastyczna rurka, wystarczająco długa, aby zbadać całą okrężnicę oraz, jeżeli jest to konieczne, dolny odcinek jelita cienkiego. Jest włożona przez odbyt. Niektóre ośrodki używają specjalnego barwnika, aby łatwiej było zauważyć zmiany błony śluzowej jelita grubego (ta technika nazywa się chromoendoskopia). Odbytnica musi być całkowicie czysta do tego badania, więc można zostać poproszonym o unikanie niektórych pokarmów i o wypicie specyficznego środka przeczyszczającego dzień przed badaniem. Być może trzeba będzie przerwać stosowanie niektórych leków – szpital da szczegółowe instrukcje.

Oferowana może być sedacja, aby poczuć się sennym i spokojnym. Dzieci są zwykle poddane znieczuleniu ogólnemu. Doświadczenia ludzi z kolonoskopią mogą się różnić. Kolonoskopia nie powinna być bolesna, ale może być niewygodna. Jeśli jesteś szczególnie zaniepokojony lub odczuwasz lęk, porozmawiaj z personelem szpitala. Podobnie jak w przypadku sedacji – do endoskopii górnego przewodu pokarmowego trzeba przyjechać z kimś, kto odwiezie cię do domu

• Sigmoidoskopia jest podobna do kolonoskopii, lecz rozpatruje esicę (odcinek w dolnej części jelita grubego) i odbytnicę. Typ endoskopu używanego do tego celu może być elastyczny lub sztywny. Elastyczny sigmoidoskop jest dłuższy niż sztywny oraz umożliwia lekarzowi wejść dalej do okrężnicy. Jeśli masz elastyczny sigmoidoskop, prawdopodobnie zostaniesz poproszony o wykonanie lewatywy opróżnieniającej jelita przed wyjazdem do kliniki lub po przyjeździe. Badanie to zazwyczaj odbywa się bez sedacji. Ponieważ powietrze jest stosowane w celu rozszerzenia okrężnicy, można czuć pewien dyskomfort. Sigmoidoskopia jest najbardziej przydatna przy IBD ograniczonego do lewej strony okrężnicy.

• Proktoskopia – proktoskop jest bardzo krótkim endoskopem, który jest stosowany do badania kanału odbytu. Jest to skuteczny sposób na sprawdzenie wewnętrznych hemoroidów, szczelin oraz przetok (nieprawidłowych kanałów łączących różne części jelita).

• Enteroskopia dwubalonowa. Jest to badanie jelita cienkiego, które wykorzystuje specjalny rodzaj endoskopu z dwójką małych balonów na jego wierzchołku. Dzięki temu można mieć wgląd jeszcze do jelita cienkiego. Może być umieszczony przez odbyt, jak podczas kolonoskopii. Można go stosować do badania i biopsji całej długości jelita cienkiego. Zazwyczaj podawane jest znieczulenie ogólne lub środek uspokajający dla DBE.

• Kapsułka – zostaniesz poproszony do przełknięcie niewielkiej torebki galarety wielkości fasoli. Kapsułka zawiera kamerę, która wykonuje serię zdjęć, gdy przechodzi przez układ pokarmowy. Te zdjęcia są wysyłane do małego rejestratora noszonego wokół talii. Kapsułka jednorazowego użytku powinna wyjść z organizmu w sposób naturalny podczas wypróżnienia. U małych dzieci, kapsuła może być umieszczona w jelitach za pomocą endoskopu. Kapsuła nie jest dostępna we wszystkich szpitalach i nie jest odpowiednia dla każdego, na przykład dla osób ze zwężeniami (wąskie odcinka jelita).

RTG jamy brzusznej

• Zwykły rentgen brzucha może nie pokazać tak dużo szczegółów układu pokarmowego, jak niektóre z innych technik obrazowania. Jednakże, może być stosowany w sytuacjach awaryjnych lub w początkowej diagnozie podejrzewania ciężkiego IBD.

• DEXA (Dual Energy X-Ray Absorpcjometria) – skanery DEXA wykorzystują małą dawką promieni rentgenowskich do pomiaru gęstości kości, zwykle w kości udowej lub kręgosłupie. To bezbolesny test, który trwa około 20 minut. Może pokazać, czy gęstość kości jest normalna oraz czy kości stają się cieńsze i słabsze – stan znany jako osteoporoza.

Ludzie z IBD mają zwiększone ryzyko rozwoju osteoporozy, szczególnie jeśli leczyli się sterydami lub mają niski poziom wapnia. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz nasz arkusz informacyjny: kości a IBD.

• Pomiar baru układu trawiennego. Nie wszystko jest zawsze widoczne na prześwietleniach, można więc wykonać pomiar baru, aby pomóc stworzyć jaśniejszy obraz sytuacji. Są to nieszkodliwe biała, które nie są absorbowane do organizmu, a zamiast tego tworzą tymczasową powłokę na wewnętrznej powierzchni jelit. Zapewnia to wyraźniejszy zarys jelit niż badanie rentgenowskie. Może to być wprowadzone do jelit na kilka różnych sposobów. W tym teście użytkownik zostanie poproszony o przełknięcie nieprzezroczystej, białej cieczy zawierającej bar.

Metoda ta daje lepszą jakość obrazu w górnej części przewodu pokarmowego – przełyku, żołądku i dwunastnicy. Może być także podany gazowany napój lub proszek. Test pozwala lekarzom zbadać zarówno jelito cienkie jak i górną część przewodu pokarmowego. Prawdopodobnie będziesz poproszony o zażycie środków przeczyszczających dzień przed badaniem. Następnie pije się napój z baru i wykonuje serię zdjęć rentgenowskich.

Ponieważ prędkość, z jaką to się dzieje, może być różna, badanie może potrwać kilka godzin. Podczas badania mała, cienka rurka jest wkładana przez nos lub usta do żołądka i dwunastnicy. Ułatwia to przepływ cieczy baru bezpośrednio do jelita cienkiego. Można zostać poproszonym o zażycie środków przeczyszczających. Aby połknięcie rurki było bardziej komfortowe, wykorzystuje się środek znieczulający w sprayu do gardła lub paraliżującą galaretkę. Zdjęcia mogą być wykonane dopiero, gdy bar znajdzie się w jelitach.

W celu rozszerzenia jelita cienkiego i uzyskania wyraźniejszego obrazu, może być pompowane powietrze. Rzadko wykorzystywane są lewatywy, aby dać jaśniejszy obraz okrężnicy. W tym teście, miękka, plastikowa rurka umieszczana jest w odbytnicy, przez którą płyn przepuszcza się do odbytnicy i okrężnicy. Można otrzymać zastrzyk w celu rozluźnienia mięśni okrężnicy. Powietrze może być również pompowane w celu rozszerzenia okrężnicy i uzyskania wyraźniejszego obrazu. Podczas wykonywania serii zdjęć, pacjent może zostać poproszony o przyjmowanie różnych pozycji. Wlew cieczy nie może być bolesny, ale może być niewygodny, zwłaszcza jeśli stosuje się przy tym powietrze. Po badaniu odchody będą mieć kredowy wygląd, a wypróżnianie może sprawiać trudność przez dzień lub dwa.

Powszechnie stosowane skany

• CT (tomografia komputerowa) lub CAT (skomputeryzowana tomografia osiowa)

Skaner CT jest specjalnym urządzeniem, które wykorzystuje szereg wiązek rentgenowskich, aby zbudować szczegółowy obraz ciała. Skaner wygląda jak gigantyczny pierścień. Podczas badania pacjent leży na ruchomym łóżku, które powoli wsuwa się w środek skanera. Promienie rentgenowskie są wysyłane pod różnymi kątami, wytwarzając obraz 2D (dwuwymiarowy) przekroju ciała. W niektórych tomografach obrazy są trójwymiarowe.

Możesz otrzymać zastrzyk z barwnikiem przez kroplówkę, dzięki czemu tkanki, takie jak naczynia krwionośne w całym jelicie będą jaśniejsze. Możesz być również poproszony o połknięcie napoju z baru lub o wykonanie lewatywy. CT okrężnicy jest czasami określane jako kolonografia lub „VC”.

• Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego MRI
Jest używane do wytworzenia poprzecznych przekrojów ciała. Jest coraz częściej wykorzystywane w celu zbadania IBD, zwłaszcza u dzieci, ponieważ unika się stosowania promieniowania rentgenowskiego. Zamiast tego stosuje się silne pola magnetyczne i fale radiowe, aby utworzyć obrazy z wnętrza ciała. Skaner MRI ma wygląd długiej rury lub tunelu, a pacjent zostanie poproszony o położenie się na ruchomym stole, który przesuwa się powoli wewnątrz tego tunelu.

W przypadku tomografii komputerowej, nadal można stosować barwnik w kroplówce lub wypić specjalny płyn zawierający taki barwnik. Badanie MRI jest głośne, więc należy być wyposażonym w zatyczki do uszu. Ważne jest, by leżeć nieruchomo podczas skanowania, ponieważ inaczej obrazy mogą się zatrzeć. Skanowanie może trwać od trzydziestu minut do ponad 1,5 godziny. Oznacza to, że niektórzy ludzie mogą uznać badanie za niewygodne, zwłaszcza jeśli cierpią na klaustrofobię (lęk przed zamkniętymi pomieszczeniami).

Jednak w przypadku badań na IBD, gdzie skanuje się wyłącznie brzuch, głowa nie musi znajdować się całkowicie wewnątrz skanera podczas trwania badania. MRI ma tę zaletę, że nie wykorzystuje promieniowania rentgenowskiego i jest dobrym sposobem na obserwowanie zarówno tkanek miękkich, takich jak mięśnie i jelita, jak również narządów, takich jak wątroba. Jest to szczególnie skuteczne w wykrywaniu przetok (nieprawidłowych kanałów łączących różne części jelita), ropni i bliznowaceń. Niektórzy ludzie mogą mieć wykonane MRCP.

Jest to specjalny rodzaj MRI wykorzystywany w celu obejrzenia wątroby, trzustki, dróg żółciowych i pęcherzyka żółciowego. Może być stosowany do poszukiwania PSC (pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych). Ponieważ podczas tego badania używa się magnesów, MRI nie jest odpowiednie dla osób z rozrusznikami serca lub niektórymi implantami metalowymi. Otrzymasz szczegółowe informacje na ten temat dzień przed skanowaniem.

• USG jest inną formą skanowania pomocną w IBD. USG może być używane przy kamieniach żółciowych i kamieniach nerkowych. To dobra metoda na wykrywanie płynów i stanów zapalnych części ścian jelit. Ultradźwięki mogą również wykryć ropnie i przetoki (nieprawidłowe kanały łączące różne części jelita). Skanery ultradźwiękowe działają za pomocą fal dźwiękowych o bardzo wysokiej częstotliwości, które tworzą obraz.

Czujnik podręczny jest przesuwany po powierzchni skóry, następnie wysyła sygnały fali dźwiękowej, która „odbija” się od narządów wewnętrznych jak echo. Skaner następnie odbiera te echa i przetwarza je na obraz. USG jest bezpieczniejsze niż promieniowanie rentgenowskie i właśnie dlatego jest często stosowany u kobiet w ciąży, aby śledzić rozwój nienarodzonego dziecka. Niektóre osoby z IBD mogą mieć endoskopowe USG (EUS).

Wykorzystuje ono specjalny rodzaj endoskopu z małym przetwornikiem ultradźwiękowym w końcówce. Wprowadza się go przez usta, aby zbadać górną część układu pokarmowego, albo przez odbyt w celu zbadania okrężnicy i jelita krętego. Metoda może wykryć takie problemy jak przetoki i ropnie.

• Skany PET (pozytonowa tomografia emisyjna)
Maszyna do badania PET jest podobna do tomografu komputerowego. Przy skanowaniu PET, niewielka ilość radioaktywnego „wskaźnika” chemicznego jest dołączona do substancji chemicznej, która występuje naturalnie w organizmie, takiej jak glukoza. Następnie jest wtryskiwana do strumienia krwi. Emituje energię w postaci pozytonów (naładowane dodatnio cząstki). Skaner wykrywa te cząstki i wykorzystuje te informacje do uzyskania trójwymiarowego obrazu ciała.

• Test białych krwinek – szuka zapalenia lub zakażenia w organizmie. Na początku zostanie pobrana mała próbka krwi. Białe krwinki zostają wydzielone, a następnie mieszane z niewielką ilością radioaktywnego „wskaźnika” chemicznego. Przywiązuje się on do komórek, dzięki czemu zostają one naznaczone. Znakowane krwinki białe są następnie wtryskiwane z powrotem do organizmu przez żyły. Białe krwinki gromadzą się w organizmie w miejscu infekcji lub zapalenia. Skaner odbiera promieniowanie wydzielane przez znaczniki i tworzy obraz pokazujący położenie stanu zapalnego lub infekcji.

• SeHCAT – to badanie to specjalny typ skanowania służący do testowania, jak dobrze organizm wchłania sole żółciowe. Złe wchłanianie kwasu może powodować biegunkę. Przed skanowaniem zostaniesz poproszony o połknięcie kapsułki zawierającej syntetyczne sole żółciowe, które są lekko radioaktywne. Skaner jest następnie używany do pomiaru ilości syntetycznych soli żółciowych absorbowanych przez organizm. Następnie powtarza się całe badanie w następnym tygodniu. Ilość syntetycznych soli żółciowych w organizmie po tygodniu może wykazywać zaburzenia wchłaniania kwasów żółciowych.